Zo, het is oktober. Langzaam worden de dagen weer korter en de nachten langer. En dat betekent dat het donkere dagen offensief ook weer is begonnen. De donkere maanden (oktober-maart) gewoon net even wat meer maatregelen treffen om woninginbraken tegen te gaan. Normaal is dat een actie voor de politie, maar het lijkt mij een goed idee om daar bij EVV ook iets van te maken. Wij willen namelijk ook niet dat er sets gestolen worden. Niet omdat er echt wordt ingebroken, maar omdat we de deur open hebben laten staan met een groot bord op de oprit: “neem mee”. Want laten we eerlijk zijn. De jongens uit Soest twee weken geleden hebben wel een setje van ons gestolen. En dat willen we niet meer. Om te voorkomen dat die jongens uit Horst vanmiddag nog een set van ons ontvreemden kunnen we met zo veel mogelijk publiek aanwezig zijn. Dat geeft een behoorlijk bewoonde indruk. Achter de bar hebben ze de surveillance aan het begin van het seizoen middels videobeveiliging al aangescherpt. Dan laten wij op onze beurt in het veld wel weer middels eigenzinnig volleybal zien dat we controles uitvoeren in ’t Huiken. Uiteraard dienen we dit offensief door te zetten tot (in ieder geval) maart. Wat uitwedstrijden betreft moeten we dit offensief maar even doorzetten in de vorm van extra controle.

Dat laatst is iets wat vorige week behoorlijk ontbrak.  Het was toen natuurlijk ook nog september, maar misschien dat ze in Sneek wel een week eerder met hun offensief zijn begonnen. Wat kunnen die jongens hard slaan! Hard inslaan vooral. Die ballen kwamen zo hard tegen de grond dat ze dat van Groningen tot Indonesië konden voelen. Of dat hard slaan nog iets te maken had met ons verlies? Nee, natuurlijk niet. In de wedstrijd was er niets meer van dat geweld over. Om heel eerlijk te zijn hebben we gewoon verloren omdat we slecht waren. Te Slecht. Vooral serverend waren we slecht. Persoonlijk ging het wel lekker. Ik heb toch zeker één bal wel tussen de gele lijnen gekregen, dus dat is bijna een persoonlijk record. Maar verder heeft niemand echt goed druk kunnen zetten. Van controle was dus geen sprake. Zij hadden de zaken beter op orde. Ze lieten het sterrenteam van Sneek ook spelen en dat gaf de Sneker Sporthal een behoorlijk bewoonde indruk. Zo erg zelfs, dat we niet meer aan het stelen van sets toekwamen. Iedereen weet natuurlijk dat surveilleren en inbreken niet samengaan. Dat geldt overigens niet voor de eerste set, want die ging best goed. Leuk volleybal, spannend op het scorebord en uiteindelijk hebben we hem nog gewonnen ook. Toch fijn om iets van de Snekers te pikken. Dat gaf het idee dat we wel van die zelfbenoemde honden konden winnen. Dat ze in de tweede set thuiskwamen en ons betrapten bewees dat wij toch prutsers zijn als het om jatten gaat. Dat verlies was wel pijnlijk. Deed echt wel zeer! Dan gaan er bij ons ook bepaalde teamgenoten heel boos kijken. Dat is best confronterend natuurlijk. Als je dat niet gewend bent komt dat best even aan. De scheidsrechter was het duidelijk ook niet van Gert gewend, want die kreeg er gewoon een gele kaart voor. De scheids zei nog tegen Wouter, “Die jongen kijkt zo boos, hij moet even lief lachen en naar me zwaaien.” Dat lief lachen lukte niet helemaal, en we weten allemaal wat dat betekent: TAART! Helemaal zijn eigen schuld natuurlijk.

We zijn helaas wel aan het einde gekomen van onze serie van ongeslagen wedstrijd(en?). Vanmiddag beginnen we weer opnieuw. In de mooiste hal van Nederland maken we kennis met Hovoc. Zij hebben Sneek laten ontsnappen met 3 sets, dus ze willen vast wat van ons grissen. Wij hebben in ieder geval heel erg hard getraind. Op de vaste tijd spelen we in ’t Huiken, dus we zijn thuis! Tot volgende week!