Hey Marieke,

Wat ben je stil…?! Je hebt toch geen hobby ofzo? Of erger nog, een ander penvriendje? We missen je namelijk een beetje in ’t Huiken… Verder gaat alles gelukkig weer z’n gangetje. Daar was wel een bijzonder pijnlijke ingreep voor nodig, maar ja, iedereen had het er graag voor over. Want het leek allemaal wel zo leuk dat ‘bovenaan staan’ enzo, maar in de praktijk wens je het niemand toe. Elke tegenstander is opeens superscherp, iedereen geeft 150% om van je te winnen en sommigen noemden ons zelfs verwijtend ‘koploper’. Om over al die toekomstzorgen van clubgenoten over de financiële en gebouwelijke consequenties maar te zwijgen. Want topdivisie spelen vraagt nogal wat van een vereniging. En wie moeten dat allemaal weer opbrengen? Precies, de vrijwilligers rondom het team.

Het goede nieuws is dat die zorgen in de prullenbak kunnen. Afgelopen zaterdag hebben we namelijk vijf punten naar Amersfoort gebracht. En daar gelaten. We hadden vooraf diverse plannen gemaakt hoe we dat ongemerkt voor elkaar zouden kunnen krijgen. Daan fingeerde een blessure, Kroes had iets ondefinieerbaars verzonnen en Wouter bleek de wedstrijd te hebben verkocht in ruil voor een Oekraïense bruiloft op Amersfoortse kosten. Supporting manager Van Esterik vond het teveel werk om helemaal naar Amersfoort te gaan, maar leverde op geheel eigen wijze toch weer een bijdrage aan onze ondergang. Vanaf de bank in de Kruidenlaan logde hij in op het digitale wedstrijdformulier en voegde hier en daar wat puntjes toe aan het totaal van Keistad. Daardoor begonnen we elke set met een opvallend ruime – zeg maar onoverkomelijke – achterstand. Een overtuigende 4-0 nederlaag was dan ook onvermijdelijk. Achteraf bleken al onze inspanningen eigenlijk helemaal niet nodig. Keistad had ons namelijk ook best geheel op eigen kracht de zaal uit kunnen slaan.

Soms lag het er misschien een beetje érg dik bovenop…

 

Het zou ons verbazen als deze ploeg dit seizoen nog een setje gaat verliezen en daarom feliciteren we hen vanaf deze plaats vast met het kampioenschap. Zelf bezinnen we ons op hoe nu verder te gaan? Gaan we terug naar old school ‘rommelige, maar effectieve prutsers’ of proberen we een noviteit als ‘attractief volleybal’? We hebben nog tot zaterdagavond om een keuze te maken. Erbij zijn is meemaken!

Omdat er over de wedstrijd weinig te melden valt, kan ik je eindelijk bijpraten over het afscheid van de stiekeme vetmaker: de courgette. Maar ja, waarom zou ik dat doen als ik niks meer van je hoor? De compliance officer dan maar? Dat doen we volgende keer.

Tot dan!!