Diverse reacties kregen we op onze recente bijdragen aan de
EVV-site en de algemene strekking was “Leuk hoor die stukjes van jullie, maar
het zijn meer VVV-brochures dan wedstrijdverslagen. Schrijf eens een keer over
volleybal!!”. Nou, da’s makkelijker gezegd dan gedaan, want het grootste deel
van de tijd hebben onze zaterdagse verrichtingen helemaal niets met volleybal
te maken. Maar goed, laten we het na drie overwinningen op rij maar weer eens
proberen. Verwacht echter geen tirade over scheidsrechters die het erwtje in hun
fluit op de verkeerde momenten laten rollen, geen verwijten aan onsportief uit-
of thuispubliek en ook geen verzuchtingen dat we onszelf wederom tekort gedaan
hebben. We gaan het hebben over de moeder aller volleybalwapens: de tactische
bespreking.

Afgelopen zaterdag stond de belangrijke thuiswedstrijd tegen
Pegasus op het programma. En om degradatie nog even uit te stellen zou een
overwinning vrij welkom zijn. Dat leek niet erg vanzelfsprekend, want in de uitwedstrijd
waren we met 3-1 ongenadig over de knie gegaan. Aangezien zelfs beginnend volleybaltrainers
weinig vertrouwen in onze kwaliteiten blijken te hebben, realiseerden we ons dat
we het met ons gebruikelijke laf slaan en hard yellen niet zouden redden.
Kortom, alles en iedereen binnen de selectie van Heren 1 legde zich bij
voorbaat neer bij de onvermijdelijke nederlaag en bereidde zich voor op het
wegdrinken van de teleurstelling. Iedereen? Neen, één man bood moedig weerstand
aan de algehele malaise. En dat was meesterbrein Peter Gaillard, tevens
trainer/coach. In zijn wedstrijdbespreking nam Peter het woord en vroeg of
iemand wist waar de naam Pegasus vandaan kwam. Herjan dacht uit Nijmegen en Rik
had ook deze vraag niet gehoord, maar lange Wouter gaf terstond en uit het
hoofd een minicollege over het gevleugelde paard uit de Griekse mythologie. Geboeid
luisterde de hele selectie naar een interessante verhandeling over de beet (?)
van de steekvlieg onder de staart van Pegasus tijdens diens vlucht naar de top
van de Olympus en de daardoor veroorzaakte dodelijke val van de overmoedige Bellerophon.
Toen nam Gaillard het stokje weer over. Hij herinnerde de spelers aan hun indringende
ervaring van een seizoen eerder in de hel van Dronten. Daar immers bedwong de
voltallige selectie de nukken van de woeste merrie Silva, maar vooral de eigen
denkbeelden. Mannen van twee meter kunnen namelijk wél op de rug van een
galopperend, ongezadeld paard blijven staan. Al is ook het maar heel eventjes. Langzaam
groeide het besef dat we dan misschien ook van Pegasus zouden kunnen winnen. Al
was het dan maar voor één keertje. Gaillard vervolgde zijn betoog en vertelde dat
wilde paarden getemd worden door ze open tegemoet te treden waardoor je hun
vertrouwen wint, door niet op te geven en uiteindelijk gebruik te maken van hun
groeiende uitputting. Hij voegde daaraan toe dat de Nijmeegse tegenstander van
die middag een gemiddelde leeftijd van 28 
jaar had en dus snel moe zou zijn. Nou, dat was een prachtig
vooruitzicht!!

Helemaal opgeladen en vol vertrouwen begaven we ons na deze
meesterlijke voorbereiding naar de zaal. Gniffelend zagen we dat Pegasus al
uitgebreid aan het warmlopen was en toen we merkten hoe ontzettend hard zij
insloegen biggelden de tranen ons over de wangen. Wat een verspilling van
kostbare energie! Het werd helemaal gieren toen ze niet alleen als gekken
gingen serveren, maar er ook nog heel hard bij gingen juichen. En als we de bal
terug rolden, deden ze het gewoon nog een keertje. Het werd iets minder leuk
toen Peter ons vertelde dat de wedstrijd al begonnen was… En dat Rudi en Henry
de bordjes inmiddels naar 4-15 (onthoudt die stand!) hadden gedraaid. Zelfverzekerd
drukte Peter ons op het hart dat we Pegasus bezig moesten houden, ongeacht de
stand. Zo gezegd, zo gedaan. We beten ons vast in lange rally’s, met vooral
veel Elburgse prikballen en krachten vretende reddingen van de sympathieke
bezoekers. De set ging verloren (16-25), maar het fundament voor de overwinning
was gelegd. Pegasus liep leeg als de gootsteen in de keuken van een
studentenhuis na het verwijderen van de spaghettiresten in het putje en zo ging
de tweede set naar ons (25-22). Ook in de derde namen we een fikse voorsprong.
Wat een vooruitziende blik! Wat een tactiek! Al mijmerend over het geslaagde strijdplan
gaven we de set alsnog uit handen (24-26), maar dat mocht de pret uiteindelijk
niet drukken. Want met 25-22 en 15-4 haalden we drie punten binnen.

Wij denken dat we hiermee een wedstrijdverslag hebben
geschreven en richten ons vanaf nu weer gewoon op de randzaken.