Het is 20 januari 2023. Een koude, gure winterdag waarop je liever binnen blijft dan buiten bent. Het is ook een datum waarop menig Amerikaans president zijn inauguratie onderging (Kennedy, Obama en Trump werden immers allen op deze datum ingezworen). Voor ons als Heren 2 zijnde stond het in het teken van de uitwedstrijd tegen Volta H1. Oftewel: de warmte van binnen moest verruild worden voor de kou van buiten. Eenmaal aangekomen bij ’t Huiken bleek dat onze bezetting op midden onderhevig was aan een behoorlijke gemiddelde leeftijdsstijging. Berry, Daan en Evert-Jan moesten deze kraker aan zich voorbij laten gaan, maar Henoch had zich bij ons aangesloten voor de gang naar Lelystad (waarvoor onze grote dank uiteraard!).

Eenmaal aangekomen in Lelystad wisten wij niet wat wij van de kantine konden verwachten. Via een anonieme bron hadden wij namelijk vernomen dat er al wekenlang geen bier meer was in de sportkantine van de Rietlanden. Om de bewoording van onze bron af te maken: “waardeloze kantine”. Gelukkigerwijs konden er uit de krochten van de hal nog een paar bakkies pleur en flesjes suikerwater worden voorgeschoteld, waardoor wij toch op een enigszins normale manier aan onze wedstrijdvoorbereiding konden beginnen.

Coach Erik begon deze voorbereiding met de volgende wijze woorden: “We gaan niks speciaals doen, maar gewoon goed volleyballen”. Zoals u weet, wil men op een latere leeftijd nog wel eens last hebben van het korte termijn geheugen (vergeetachtigheid zo u wilt), want in de eerste set is alleen het eerste deel van deze zin bij ons blijven hangen. Speciaal was het niet, maar goed ook zeker niet.

Aan het begin van de tweede set (toen het lange termijn geheugen inkickte) bleken we toch wel goed te kunnen volleyballen. We maakten een paar mooie punten en de weg omhoog leek ingeslagen te zijn. Niets bleek minder waar, want in een vloek en een zucht stond het weer gelijk. Aangezien Volta vrolijk met ons mee rommelde, bleef het lang gelijk opgaan en hadden we aan het eind van de set het geluk dat de uitslag toch in ons voordeel viel (25-27).

De derde en de vierde set waren eigenlijk een kopie van de eerste set, waardoor wij helaas maar met één puntje richting Elburg konden afreizen. Hierdoor rees toch de vraag: ‘was de instructie aan het begin niet te breed’? We hebben nu dan ook afgesproken dat als de gemiddelde leeftijd van ons team boven een bepaalde waarde stijgt, dat de instructies enkel en alleen nog maar kort en bondig mogen zijn. Verwarring moet op deze manier voorkomen worden.

Nadat wij gedoucht waren en ons fris en fruitig richting de kantine bewogen, bleek er toch ineens een spoedlevering van het gouden genot te zijn geweest. Een aantal van ons nuttigde dan ook nog even bovenstaand drankje. Zelfs onze anonieme bron was hierdoor verrast. Hierop konden wij nog enigszins gerust huiswaarts keren. Na wederom de kou getrotseerd te hebben en een duik in de plaatselijke zwemvijver te hebben gemaakt, konden wij eindelijk weer onder ons vertrouwde, warme dekentje kruipen.

Morgen mag de auteur van dit hoogstaande artikel de plaatselijke bromfiets weer dirigeren naar een hopelijk beter resultaat dan dat van ons. Mocht u heren 2 weer willen aanmoedigen dan zijn wij komende vrijdag, 27 januari, om 21.00 uur weer te aanschouwen in ’t Huiken. Het schijnt dat de mannen van Blauw Wit nog een appeltje met ons te schillen hebben, dus elke vorm van publiek is dan ook meer dan welkom!

O ja, om nog enigszins geruststellend te eindigen voor onze coach. Ondanks de aanhoudende matige prestaties van ons, zijn er nog geen witte zakdoekjes gesignaleerd. Uw baan is dan ook nog veilig voor nu!