23 augustus, de start van een nieuw seizoen. Met een gloedje nieuw team. Reden genoeg voor een spoedcursus teambuilding. Want hoe beter leer je elkaar, en een ieders sterke en zwakkepunten kennen? Stipt om 9:00 stonden we allemaal klaar, uitgeslapen is anders. Maar aan zin en de nodige dosis enthousiasme ontbrak het ons niet. Het bakje ochtendgoud en de home made appeltaart van Rebekka gaven ons de energie die we nog misten. Laat de case maar beginnen!

‘Het vliegtuig van EVV Dames 1 was neergestort. In de koude binnenlanden van Chili. En je kon slechts 10 dingen meenemen uit het brandede vliegtuig.’ Eerst voor iedereen individueel, en daarna als team.

‘Een hoop ongestructureerd geschreeuw’

Toen iedereen van de aanvankelijke ‘schrik’ van het neerstorten bekomen was… en het bijbehorende ongestructureerde geschreeuw plaats maakte voor democratisch overleg, kwamen we als team tot 10 items die we uit ons brandende vliegtuig mee wilden nemen. Bijzonder om te zien hoe snel persoonlijkheden en verschillende processen binnen een team hierbij aan daglicht komen.

‘We kwamen aan, ergens midden in het park…’

Klokslag half 11. Tijd voor ons volgende avontuur. Niemand wist wat ons te wachten stond, toen Kay ons met regenkleding, sportkleding en rugzakken op pad stuurde. We kwamen aan, ergens midden in een park, waar we op een zeil een aantal meter verder moesten komen zonder dat er ook maar iemand van dat zeil af viel. Met de stress van het ‘ongeluk’ eerder die ochtend was dit voor ons als team een peulenschil. We hadden inmiddels het volste vertrouwen in elkaar waardoor de menselijke rits ook prima verliep. Vlug door naar de volgende opdracht. We werden gevraagd door te lopen naar touwslagerij Deetman. Waar we ingedeeld werden in 3 groepen. Elk groepje stond voor een kleur van EVV; groen, zwart en wit. Per groep draaiden we met de ambachtelijke touwdraaimachines een dik groen, zwart of wit touw. Om vervolgens van al deze touwen samen 1 dik touw te maken. Wat uiteraard symbool stond voor de verbondenheid en eenheid van ons team.

‘Opgepompt met adrenaline en gekleed in ons regenpakkie’

Buiten de touwslagerij werd duidelijk dat we het weer niet echt mee hadden die dag. Het kwam letterlijk met bakken uit de lucht vallen. Maar wij, inmiddels opgepompt met adrenaline en gekleed in ons regenpakkie, gingen vrolijk door! En ons enthousiasme werd beloond, want niet veel later ging de zon weer schijnen. Genieten van de zonnestraaltjes was er echter niet bij. Er stond ons namelijk een rondleiding bij de Botterstichting in het museum te wachten Een museum en leerwerkplek waar ze een echte botter in zijn oude staat aan het terugbrengen zijn.

‘Samenwerken en vóór elkaar werken’

We hadden nog geen stap buiten het museum gezet of – je raadt het al – het begon weer te regenen. Perfecte timing als je het mij vraagt. NOT! Volgende punt op de agenda was namelijk; het water op, in een echte botter, waarbij het motto ‘Samenwerken en vóór elkaar werken’ luidde. Veel van geleerd. Zo leefde ik tot die dag in de veronderstelling dat overstag gaan betekende: mijn dochterje haar zin geven als ze om het zoveelste snoepje vraagt. Ook weet ik nu hoe je een zwaard hijst en weer laat zakken. En hoe je soep moet koken op een vuurtje in een mega heet vooronder.

‘Net toen we van ons zelfgemaakte soepje stonden te genieten…’

Het heeft die dag gehageld, de zon heeft geschenen, het onweerde en het waaide enorm. Maar toen wij in de botter zaten was het helaas windstil. Dat heeft de opdracht echter niet in de weg gezeten. We moesten met z’n allen iemand die overboord geslagen was – lees: de boei – redden. En om de moeilijkheidsgraad wat te verhogen – er was immers al geen wind – moesten we dit klusje klaren, net toen we van ons zelfgemaakte soepje stonden te genieten. Maar, we lieten ons niet kennen. We hebben de boei veilig en wel aan boord gehaald. Dat wel een heel kwartier geduurd heeft zal ik maar niet al te hard op zeggen…

‘Terug naar de sporthal voor een hete douche en een lekkere snack’
Rond 17.15 uur legden we aan in de haven en liepen we met z’n allen terug naar de sporthal. Na een hete douche – oh, wat fijn – en een lekkere snack waren we het er unaniem over eens: ‘het was een super leuke dag geweest’. Er hing een fijne sfeer en we waren, wat zeg ik; we zijn, stuk voor stuk enorm enthousiast. Wij hebben er dan ook het volste vertrouwen in dat dit een succesvol en vooral leuk seizoen gaat worden!