Het is zaterdag 19 maart en als de deur van de sporthal opengaat bespeur ik een drukte van belang. Geen wonder, want meisjes-C1 speelt vandaag weer eens een wedstrijd en dat betekend altijd een volle tribune. Deze keer is mij – als trainer / coach van het gezelligste team van EVV – gevraagd een verhaaltje te schrijven en dat doe ik natuurlijk graag.
Het is alweer meer dan een maand geleden dat “mijn” meiden hun laatste wedstrijd hebben gespeeld en de spanning is nu al van de gezichten af te lezen. Zou iedereen het nog weten; drie aanvalposities (eigenlijk vier want de 3-meter begint ook al aardig te lukken), de spelverdeelster van positie 1, de vrije netverdigster voor de 3-meter diagonaal, hou maar op… veel teveel om allemaal te onthouden.
Vandaag is Marise jarig en dat gaat aan niemand onopgemerkt voorbij. Heel even moet ik aan een versje van Paul van Vliet denken, maar al snel word ik de “team-room” van meisjes-C1 ingetrokken voor een voorbespreking.
Alle meiden hebben enorm veel zin in de wedstrijd en meldden zich ook allemaal tip-top-fit. Er worden nog enkele details doorgenomen en dan rest niets anders dan even een kwartiertje te wachten totdat de korfballers zijn opgehoepeld.
De wedstrijd vanmiddag is tegen meisjes-C1 van Surf uit Hoevelaken. De eerste confrontatie was superspannend en eindigde in een gelijk spel. De meiden van Surf spelen het degelijke “campingvolleybal” en dat is altijd er lastig. Vooral omdat wij nog maar vier wedstrijden hebben gespeeld met het lastige penetratie systeem. Het gaat elke wedstrijd een stuk beter en ik heb dan ook het volste vertrouwen in een goede afloop.
De eerste set verloopt volgens plan. De afspraken worden goed nagekomen en het is vooral de servicedruk waarmee wij het spel van Surf weten te ontregelen. Deze set wordt gewonnen met 25-12 en trots als een pauw en met een knipoog naar de coach van Surf – want die heb ik in het verleden zowel bij de jeugd als bij de dames getraind – wordt van veld gewisseld.
De tweede set verloopt niet volgens plan. De afspraken worden wel goed nagekomen, maar het team uit Hoevelaken begint behoorlijk te sputteren. Die zijn echt niet van plan om zich van het veld te laten serveren en doen er alles aan om de pass goed bij hun spelverdeelster te brengen. Dat lukt aardig en het gevolg is dat wij net iets teveel aanvallen te verwerken krijgen. Daarbij komt dat het publiek dan misschien wel achter het team staat, maar op dit moment ook er tegenover. De set gaat helaas verloren met 22-25.
Het is altijd lastig om met een team van negen meiden iedereen zoveel mogelijk te laten spelen, maar uiteraard meer dan vanzelfsprekend bij jeugd of senioren als er geen kampioenschap als gezamenlijk hoofddoel is gesteld. Het betekend immers dat bij elke set de helft van het team moet worden gewisseld. Wat is het dan fijn om te zien dat een coach bij een eerste dames- of herenteam de regel “never change a winning team” mag – of beter moet – toepassen.
Zoals iedereen weet, is de derde set altijd het meest lastig. Dit keer helemaal, want de jongste telgen van EVV moeten nu aan de bak. Onzin, niks lastig… er wordt gevolleybald zoals nooit tevoren… Alles lukt en Surf wordt helemaal van het veld gemept. Natuurlijk is de fantastische service van Danieke het meest krachtige wapen uit ons arsenaal, maar ook de aanval uit de verdediging – het transitiespel – waarmee we de afgelopen weken heel veel hebben geoefend, lukte perfect. Het werd 25-8. Ja, u leest het goed, een overweldigend resultaat en niet geheel onverdiend.
Tenslotte de vierde set. Wat kan er misgaan als je team zo goed speelt? Tot nu toe geldt nog steeds de afspraak dat de vierde set wordt gespeeld door de meiden die tot dan toe het best hebben gepresteerd. Uiteindelijk geeft het winnen van de laatste set voor iedereen het beste gevoel. Het wordt een zinderende wedstrijd en de meiden van Surf knokken of hun leven er vanaf hangt. Net als de laatste paar wedstrijden blijkt de druk voor onze meiden net iets te groot en worden er teveel fouten gemaakt. De set gaat verloren met 26-28, wat natuurlijk erg jammer, maar totaal geen schande is.
Onze meiden hebben vandaag volleybal van een buitengewoon hoog niveau laten zien, ze speelden zoals volleybal gespeeld behoort te worden, met alles erop en eraan. Niet dat alles goed ging, integendeel (en dat is maar goed ook anders heb ik niets meer te doen), maar er werd gespeeld met passie, plezier en een geweldige inzet.
Helaas was mijn trouwe collega trainer / coach Marijke opgeroepen om vandaag een keertje met de dames mee te doen, zodat ze er niet bij kon zijn. Ze heeft daardoor de sprong vooruit van onze meiden moeten missen, maar de volgende wedstrijd tegen Blok EVC in Vaassen hoopt ze er weer bij te kunnen zijn.
Een vriendelijke groet van een supertrotse coach,
Kees de Jong