Nou daar stonden we dan, in ’t prachtige multifunctionele sportcomplex Aperloo, dat voor de gelegenheid was omgetoverd tot volleybaltempel. De tribunes vol, de tegenstanders fit en wij hadden er ook best zin in. En hoe moeilijk kon ’t nou helemaal zijn? ‘Een service blijft een service, een pass blijft een pass’, zei een wijs man ooit. Hup, de wei in dus. Nou, dat ging zomaar niet. Op niveau van de topdivisie gelden namelijk geheel andere protocollen. Bijvoorbeeld met betrekking tot het de tossen. Bij EVV is het gebruikelijk om vóór de wedstrijd een kwart van je maandsalaris in de teampot van Rik te storten. In de semi-professionele topdivisie daarentegen word je op alle mogelijke manieren financieel ondersteund. Zo mag de aanvoerder van het team dat de toss wint het muntstuk houden. Prima geregeld! Na die welkome financiele bijdrage bleek gewoon handjes schudden met de tegenstanders voor de wedstrijd niet te volstaan. Het schijnt goed gebruik om eerst met z’n allen te zwaaien naar ploegen die twee velden verder moeten aantreden. We denken zelf dat daar VoCASA en Dynamo stonden, maar helemaal goed konden we het niet zien… Eenmaal in het veld maakte Peelpush (spreek uit: peeeel-poesj) de eerste punten. Goed opgevoed rolden wij de bal snel terug naar de tegenstander. Voor je het weet heb je immers een gele kaart te pakken wegens het ophouden van het spel. Blijkbaar deden wij het toch niet snel genoeg, want de strenge doch rechtvaardige toparbiter Broekema riep ons alras ter verantwoording. De ballen dienden naar de zij- of achterkant van de eigen speelhelft te worden getransporteerd. We bleken met een drieballensysteem te spelen. En ondanks de perfecte uitvoering van dat systeem door de EVV-jeugd, stonden wij regelmatig te wachten tot de tegenstander de bal naar ons zou rollen. Lastig hoor… Verreweg het leukste protocol is toch wel het wisselen. Niet een simpele schreeuw: ‘Scheids, ik wil die ouwe vervangen door een verse kracht’. Nee, melden bij de tellertafel met in je hand een houten bordje met daarop – voor iedereen zichtbaar – het rugnummer van je falende medespeler. Het spreekt vanzelf dat iedereen bij Peter vroeg om op de bank te mogen beginnen. Helaas moesten de geleende sets met bordjes aan het eind van de dag weer terug met de gastploegen. Maar we denken er over om bij het volgende teamuitje een figuurzaagcursus te volgen, waar we onze eigen variant kunnen fabriceren.
In deze opeenhoping van nieuwe ervaringen moesten we ons ook nog eens de sympathieke Limburgers van Peelpush van het lijf houden. Dat ging eigenlijk best aardig en tot onze eigen verwondering mochten wij aan het eind van de set als eerste ‘één, één, één’ roepen. Verschrikt door ons eigen geluid vergaten we daarop om het laatste punt ook echt te maken, waardoor Peelpush op 24-24 langszij kwam. Na wat setpoints over een weer vond Woutertje het genoeg en kanonneerde een ace tussen de beide Limburgse passers. Zo, de zaterdag ging in ieder geval niet zonder setwinst voorbij. Hoewel Peter waarschuwde voor onderschatting van de nummer vier van de topdivisie kwamen we er in de tweede set niet echt aan te pas. Een beslissende derde dus. Na wat onderhandelingen besloten we dat die tot de 15 punten zou gaan. Een strategische fout bleek achteraf. Want tot de 10 punten hadden we Peelpush op hun rug liggen. Vanaf 10-6 verloren we echter met 3-9 en een snelle rekensom leert dat we uiteindelijk met lege handen achter bleven. Crisis in ’t Harde. De in grote getalen opgekomen trouwe fans lieten de witte zakdoekjes gelukkig in de binnenzak, maar LOE TV was er als de kippen bij voor een kritisch interview met de heren Gaillard.
Het was duidelijk dat we in de tweede wedstrijd tegen VoCASA uit een ander vaatje moesten tappen. Peter waarschuwde voor onderschatting van de nummer negen van de topdivisie, die zojuist Dynamo van het veld had getikt. Maar dat was tegen dovemansoren. De Nijmegenaren misten immers een aantal basisspelers en hadden een jonge buitenaanvallertje op midden staan. Die gingen we dus even bloktraining geven. Zo gezegd, zo geDaan. En het moet gezegd, de jongeling had best enige aanleg voor het tegenhouden van ballen. VoCASA speelde leuk mee en wist met scherpe services zelfs tot twee keer toe een setje van ons af te pikken. In dit verslag mag ook de libero van VoCASA die is omgevormd tot aanvaller maar nu weer het witte vodje aan mocht trekken niet onvermeld blijven. Hij schrijft leuke stukjes.
Kort en goed, twee gespeeld, twee verloren. Dat was niet het plan! We maakten ons op om daar in het derde potje tegen Dynamo verandering in te brengen. Peter drukte ons op het hart om deze ploeg niet te onderschatten. Maar ja, ze hadden al twee wedstrijden verloren, dus… Robert kende een paar spelers en wist dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Zelf sloeg hij er ook wat ballen in en Daan deed ook weer gezellig mee. Henrico vond een paar driemeteraanvallen in zijn blok. En toen ook Daniel de ballen langs het hoge blok begon te slaan wisten we dat het goed kwam. 2-0 voor ons en toch nog een doekje voor het bloeden.
Helaas zijn we eerder dan gehoopt uitgeschakeld voor de beker. VoCASA gaat door en meet zich woensdag 17 december met eredivisiedegradant SSS. Al met al moeten we natuurlijk toch een compliment maken aan de bezoekende teams. Alle drie ploegen hebben laten zien dat zij veel talent herbergen en dat zij zich op tweede divisieniveau absoluut niet hoeven te schamen. We hopen dat ze een leerzame middag hebben gehad. En ook voor ons was het natuurlijk een fantastische dag. Nogmaals onze complimenten en dank naar alle mensen die zich ingezet hebben om deze happening mogelijk te maken! Voor de liefhebbers maakte Jochem onderstaande sfeerimpressie.