“Schat, ons familieweekendje volgende week kan niet door gaan…. Ja, natuurlijk, lieverd, ik vind ’t ook vervelend, maar het is nu eenmaal zo. Hoe kon ik nu weten dat Lycurgus vandaag geen kampioen zou worden??? Ik moet er volgende week dus weer heen met die beker. Helemaal naar Groningen nog wel. Ik beloof dat ik meteen daarna naar huis kom!”

De ongelukkigste man van afgelopen zaterdag was ongetwijfeld de sympathieke bondsofficial die rond 19 uur zijn kleinood weer terug in het pakpapier kon stoppen en mee terug naar huis kon nemen.

De anderhalf uur daarvoor lag het stukje geslepen glas provocerend te glinsteren op de tellertafel. En alles leek er vooraf inderdaad op te wijzen dat de prijs mee naar Groningen zou gaan. Wij hadden immers vakkundig de wedstrijd tegen Zwolle verpoedeld (hadden we al verteld dat we S.L.E.C.H.T. gespeeld hadden??), terwijl Lygurcus evenzo vakkundig reuzendoders Kangeroe en Reflex aan de zegekar had gebonden. Bovendien had Lygurcus in de voorbereiding op de wedstrijd niets aan het toeval over gelaten om het Elburger grondgebied als kampioen te verlaten. Waar andere Groninger ploegen eerder met de reguliere lijn 100 van Syntus richting sporthal ’t Huiken kwamen, arriveerden de koplopers van de tweede divisie A  in een heuse eigen spelersbus. Daarnaast was grondige scouting verricht naar geschikte kleding en naar de aanwezigheid van adequate proviand om op de terugweg naar Groningen de zojuist behaalde titel gepast te vieren.

En tenslotte bleek Lygurcus-coach Douma verrassende ingrepen in zijn selectie te hebben gedaan. Heel EVV had zich voorbereid op een confrontatie met een verzameling jonge talenten, die in de komende jaren de toekomst van het Groninger (en zelfs landelijke) volleybal zullen bepalen. Ons strijdplan was dan ook gebaseerd op het creëren van een heksenketel in ’t Huiken, op pokdalige pubers in glanzende blauwe shirtjes die strak van de spanning zouden staan ketsen en in totale verwarring zouden vluchten omdat ze in de time-outs de aanwijzingen van hun coach niet konden verstaan. En om de paniek volledig te maken hadden we afgesproken dat we mensen verkleed als cowboys en indianen op de tribune zouden zetten. Lekker spannend!! Helaas, onze plannen konden de ijskast in. Coach Douma, in zijn jonge jaren getooid met de toepasselijke bijnaam The Fridge, had zijn kaarten gezet op ervaring en routine. Alleen al zijn basis-zestal had meer eredivisiewedstrijden achter de knopen dan de voltallige selectie van Lygurcus’ eerste herenteam, dat zich op hetzelfde moment diende te kwalificeren voor de finale van het landskampioenschap in een beslissingsduel tegen Dynamo. Je reinste competitievervalsing!!! Waardoor niet alleen het kampioenschap in deze divisie wordt bepaald, maar ook de degradatiestrijd, zo vernamen wij van onze correspondenten in Zwolle, Slagharen en De Lutte. De NEVOBO is op de hoogte van deze gang van zaken, maar weigert iets tegen dit soort zaken te ondernemen. Gevolg hiervan is dat deze divisie dus een andere kampioen gaat krijgen dan tot vorig weekend werd verwacht en dat uitstekende teams zoals Side-Out in degradatienood geraakt zijn, terwijl het slechtste team de dans ontspringt…’bedankt’ NEVOBO! Maar goed, we dwalen af. Want natuurlijk zijn wij niet voor één gat te vangen.

Nadat Peter de gemiddelde leeftijd van de selectie van Lygurcus had gezien, kwam hij razendsnel met plan B op de proppen. Hij gaf ons inmiddels vaste Talent-van-de-Week Rafaël de opdracht om niet alleen de eerste opslag te verrichten, maar ook om de daaropvolgende rally zo lang te maken dat de Lygurcianen van vermoeidheid om zouden vallen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen eenmaal de eerste officiele klap tegen de door Promenador prominent gesponsorde wedstrijdbal was gegeven, bleek dat een geniale zet. De gasten liepen met de tong op de schoenen en wij leken net iets meer gebrand op de overwinning dan zij. Het zat hem in kleine dingetjes: Henrico die uit zichzelf een knie aan de grond zette, Rik die succesvol een blok nadeed en Herjan met een paar geslaagde aanvallende passes, die tot een direct punt leidden. Ja zelfs Daniel deed mee, door in het achterveld een paar hard geslagen ballen de juiste kant op te toucheren. Kortom, dolle pret en een door ons gestolen eerste set (27-25 of iets in die richting). Voor het begin van de tweede set gaf Peter nog een briljante tip, maar die kon niemand verstaan omdat Concordia weer aan het oefenen was geslagen. Hij hielp wel, want we wonnen alweer een set. Concordia was duidelijk onder de indruk van onze prestaties, want halverwege de derde set klonk het ‘We are the champions’ door ’t Huiken. De Nevobo-official die inmiddels in slaap was gevallen achter de tellertafel schrok wakker, maar het bleek om de tegenstanders van Dames 4 te gaan die kampioen waren geworden op het veld naast ons. En zo kabbelde de zaterdag wat voort totdat we er van de scheidsrechters mee op moesten houden omdat het 4-0 stond. Een beetje beduusd keken we elkaar aan. De zaal stroomde vol met voorzitters, burgemeesters met rozen en schrijvende en filmende pers. En uiteraard de onvermijdelijke, doch sympathieke Nevobo-official. Hartstikke leuk, maar volgens ons was er nog geen kampioen te huldigen…

We hebben het nog eens nagerekend, onder het genot van een paar versnaperingen met Lygurcus overlegd, en rond 23.00u kwamen we tot de conclusie dat we inderdaad nog een punt achterstaan op Lygurcus. En dat de titelstrijd dus pas aankomend weekeind wordt beslist. Zij spelen om 19.00u in Groningen tegen Flash, wij om 19.00u in Assen tegen Animo ’68. En we hopen met z’n allen dat tegen 21.00u de sympathieke Nevobo-official naar zijn vrouw belt met de historische woorden: “Schat, ik sta in Groningen en het wordt toch wat later vanavond, want ik moet nog iets afgeven in Assen…”