Zo de kop is eraf. Qua thuiswedstrijden dan. Zo’n honderd toeschouwers waren afgelopen zaterdag naar ’t Huiken gekomen om met eigen ogen te zien hoe het met de toekomst van het Nederlands herenvolleybal is gesteld. En daarnaast waren er gelukkig ook een paar mensen geïnteresseerd in Jong Oranje. Nou daar waren wij eerlijk gezegd ook wel benieuwd naar. Want hoe vaak krijg je nou de kans om daar de krachten mee te meten? We verzamelden zaterdag daarom al om 10.30u in ’t Huiken. Of liever gezegd: bij ’t Huiken. Tegen 13.30u hadden we de juiste ingang gevonden, maar toen werd de sporthal net geëvacueerd omdat er twee mensen op het dak van de sporthal halsbrekende toeren stonden uit te halen. Gelukkig reageerden ze goed op de zwaaiende gebaren van de verzamelde EVV-ers en kwamen ze ongedeerd weer beneden.

Na deze schrik konden we ons mengen in de feestvreugde van de jaarlijkse Startdag. De organisatie had weer een mooi programma in elkaar gedraaid met clinics, trainingen en oefenwedstrijden, waarin iedereen kon laten zien hoe goed de zomervakantie was bevallen. Rik was vooral gecharmeerd van de spronghoogtemeter van de Mizuno Indoor Challenge. Hij vertelde 1.35m te hebben gesprongen. Uit stand!! Daan haalde met een schamele 65 cm de tweede plek. Over de 33 cm van Sjoerd zullen we ‘t hier maar niet hebben… Achteraf bleek overigens dat de oude Straatman de opdracht niet helemaal begrepen had en niet omhoog, maar omlaag had gesprongen…

Tegen vijf uur arriveerde ook Matthias, die dacht dat de Startdag dit jaar een uitwedstrijd was, en was het tijd voor de fotosessie. Om onbegrijpelijke reden duurde die iets langer dan de fotografe gepland had. Maar toen alle schermen en toestellen uiteindelijk weer op hun plaats stonden, was iedereen gekiekt. Wouter greep het moment aan om te vertellen dat Rebekka nog iets leuks voor het team had gemaakt. Daniel deed meteen z’n slabbetje om, zodat ie een groot stuk van de taart naar binnen kon werken. Maar het bleek om een nieuw kratje voor de bidons te gaan. Het oude kratje was na een van de vele teleurstellende wedstrijdmomenten vorig seizoen in elkaar getrapt door een niet met name te noemen kale getatoeëerde diagonaalspeler met nummer 4. Anticiperend op weer een seizoen met teleurstellingen hebben we nu een krat van hout met stalen wapening. Het ding moet zonder flesjes vervoerd worden, omdat-ie anders door twee man niet te tillen is. We gaan ervan uit dat-ie de Kerst moet halen.

Langzaam werd het tijd voor de voorbespreking, maar omdat de kantine van ’t Huiken nog niet gereed was hebben we die maar overgeslagen. Vooraf wisten we trouwens toch weinig van de tegenstander. We gokten op jong, lang en fit. Toen ze eenmaal binnengedruppeld en omgekleed waren bleek dat te kloppen. Sommigen van ons meenden trouwens toch een paar bekende gezichten tussen de talenten te ontdekken.

Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. De uitstekend leidende scheidsrechter Broekema drukte de beide aanvoerders bij de toss nog op het hart om het rustig aan te doen omdat het immers een oefenwedstrijd ter voorbereiding op de competitie was. Dat hoefde hij onze aanvoerder geen twee keer te zeggen, maar de aanvoerder van Jong Oranje trok zich hier niets van aan en blokkeerde onze eerste twee aanvallen zeer onsportief tegen de grond. Achteraf verklaarde hij dat de woorden van de scheids hem niet hadden bereikt vanwege het lengteverschil van bijna een meter tussen beiden. Peter nam meteen een time-out en gaf ons de opdracht om de eerste set en de tweede set te laten lopen en ons volledig te concentreren op de derde set. Dit bleek een meesterlijke tactiek! We wonnen dan ook glansrijk met 25-20. In de nabeschouwing kwamen we tot de conclusie dat het spelen op centercourt niets voor ons is. Hoewel de ballenrollers en quickmobbers van MC1 zich zo goed van hun taken kweten dat we echt geen meter te veel hebben gelopen, is de ruimte om het veld te groot om de bal rechtstreeks tegen de muren te slaan. Zelfs voor de hardhitters van Jong Oranje. Zo krijgen we de boetepot dus nooit gevuld. De magen werden na afloop overigens wel prima gevuld. De chefkok van ’t Olde Regthuys had in de keuken van De Tapperij een heerlijke pastamaaltijd bereid die na transport in de EVV-stickerauto van Bertus werd klaargezet voor beide teams in de bijna verbouwde kantine van ’t Huiken (volgt u het nog?). Daniel, die zijn slabbetje tijdens de wedstrijd gewoon om gehouden bleek te hebben, voerde zijn beste aanval van de dag uit en leegde de pannen. Na een dringend beroep op zijn redelijkheid was de armlastige eerstejaars student uiteindelijk bereid om een paar scheppen terug te leggen voor de gasten van Jong Oranje. We sloten af met een drankje en kwamen tot de conclusie dat de organisatoren er weer een geslaagde startdag van hadden gemaakt. Waarvoor hulde!!!

In de loop van de zondag kwam ook de gezamenlijke teamfoto beschikbaar die vlak voor de wedstrijd gemaakt was. Uiteraard was iedereen benieuwd hoe we erop stonden.

Vooral een stuk kleiner dan die tieners in hun oranje shirts, bleek al snel. Een oplettend teamlid ontdekte bij bestudering van de foto overigens dat een onbekende jongeman in een Webbystep-shirtje zich tussen de EVV- en Oranjespelers had weten te mengen. Niemand had dit zaterdagavond opgemerkt, maar inmiddels vragen wij ons af of er sprake is van een herhaling van wat in Frankrijk een ‘Gaillard-incident’ heet… (voor de liefhebbers: bekijk dit filmpje). Wij starten een onderzoek! Daarover later meer dus.

Komend weekend staan de eerste wedstrijden om het echie op het programma: de eerste ronde van de Nevobobeker. Nubbie en Henrico hebben ons al hebben ingeschreven voor de Final Four in het voorjaar van 2016, maar de NEvobo heeft aangegeven dat we ons toch echt zelf moeten kwalificeren. Dat zal nog niet meevallen, want de loting is aanzienlijk zwaarder dan vorig seizoen. We ontvangen onze Dierbare vrienden van Auto van Oort/Rebelle (14.00u) en Keistad (18.00u). Eén geluk: we spelen thuis. En da’s best een voordeel tijdens het Botterweekend…