Wat weten wij van de Nevobo-beker? Vrij weinig eigenlijk. Ook een zoektocht op internet levert nauwelijks iets op. Wanneer werd de Nevobo-beker voor het eerst uitgereikt? Onbekend. Een overzicht van de winnaars in de afgelopen jaren? Had je zelf maar bij moeten houden. Zelfs op de site van de Nevobo wordt bij het kopje Nevobo-beker snel doorverwezen naar de regionale cups. Conclusie: de Nevobo-beker doet er niet toe!!!

En dat weet iedereen. Behalve de heren van EVV. Want wij weten helemaal niks. En dus hesen we ons afgelopen zaterdag in het sportpakje om de strijd aan te gaan met onze vertrouwde volleybalvrienden uit Amersfoort en Dieren. We zetten de muziek op standje oorlog, spoten nog een tube Midalgan op de benen en waren klaar voor het inslaan voor het potje met Keistad. Nou, wíj dachten dan wel klaar te zijn, maar de scheids dacht daar anders over. We hadden namelijk de verkeerde shirts aan. In een poging om de exploderende naamsbekendheid van inspeelshirtsponsor Webbystep in te dammen, heeft de Nevobo in al haar wijsheid besloten dat het inslaan (en ook het tossen) voortaan in wedstrijdshirts dient te geschieden. Da’s namelijk makkelijker voor de scheids bij het controleren van de spelerskaarten… Wedstrijdshirtsponsor Drogisterij Janssen heeft na het horen van dit besluit begrijpelijkerwijs twee extra krachten in dienst genomen. Maar dat terzijde…

Waar wij gespannen begonnen, maakten de Amersfoortse gasten juist een zeer ontspannen indruk, die gedurende de wedstrijd zelfs omsloeg in totale lusteloosheid. De ploeg bleek enkele basisspelers op vakantie gestuurd te hebben om zich op te kunnen laden voor een zwaar seizoen in de eerste divisie A. We wonnen de eerste twee sets en pakten ook in de derde set een ruime voorsprong. Die echter ook als sneeuw voor de zon weer verdween toen Keistad een beetje aanzette met de service. Op 24-24 nam de Amersfoortse coach een time-out. Wat de beste man in de 30 seconden rust tegen zijn ploeg gezegd heeft zullen we nooit weten, maar vanaf dat moment maakte Keistad geen punt meer. Met als hoogtepunt de bal die bovenhands onder in het net geduwd werd. Achteraf een opzichtige actie… Dat het uiteindelijk pas bij 29-27 in ons voordeel beslecht werd, lag vooral aan ons eigen onvermogen om de bal in het spel te houden. En aan het feit dat Mooiboy wilde bewijzen dat het trainingsniveau bij Harambee absoluut ondermaats is.

Opgetogen over de dikke 3-0 overwinning beklommen we vervolgens de tribune om het duel tussen Keistad en Auto van Oort/Rebelle te bekijken. Die tribune was nog warm van de lichamen van de mannen uit Dieren, die daar tot vijf minuten voor hun eigen potje languit hadden gelegen. Alleen het feit dat de keuken van ’t Huiken nog niet actief was voorkwam dat ze daarbij een patatje met en een vette frikandel nuttigden. Het duel dat zich daarna ontspon had meer weg van een partijtje overgooien dan van een serieuze volleybalwedstrijd. Om het helemaal af te maken besloot Keistad in een 2-4 formatie met twee spelverdelers te gaan spelen. Een systeem dat tot 1965 erg modern was en daarna alleen in de Twentse enclave Vriezenveen nog is gesignaleerd. Deze meesterlijke zet gaf de doorslag en Rebelle brak. Tot groot verdriet van de meegereisde fans moest de Dierense ploeg de nederlaag aan Keistad laten en zich troosten met de gedachte dat uitschakeling in de volgende ronde ook nog een paar vrije weekenden oplevert.

Ondanks intensieve onderhandelingen met het arbitrale duo om het laatste potje administratief af te doen, diende Rebelle even later toch aan te treden voor het afsluitende duel met ons. Het was goed te zien dat de onvoorziene zege op Keistad nog doorwerkte, want de eerste set ging zonder bovenmatige inspanning naar de gasten uit Dieren. Die zelf vonden dat ze thuis speelden omdat het wedstrijdformulier dat zei en daarom de wedstrijdbal wilden uitkiezen. Vanaf de tweede set had coach Van den Brink zijn ploeg echter weer op scherp. Hij wisselde zijn ervaren hoofdblokkeerder eruit, daagde zijn talentvolle diagonaalspeler uit om de bal tegen de muur boven de tribune aan te jakkeren en vroeg de rest om nu eindelijk eens wat gas terug te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. En omdat wij ook wat meer controle over rood-blauwe aardappel van Gala kregen, vielen de onverdiende zege alsmede de baard van de keizer onze kant op: 3-1.

En zo hebben we ons zaterdag dus mooi in het pak laten naaien. Opnieuw aantreden op 24 oktober tegen teams die opnieuw geen zin hebben, een hoop kracht verspeeld en, worst of all, het idee dat we Auto van Oort en Keistad kunnen verslaan… De tactiek van het zandstrooien werd ons te laat duidelijk door onze naïeve focus op de Final Four. Wellicht denkt u nu: ‘Ja, maar de beker is toch de kortste route naar Europees volleybal? Da’s toch hartstikke leuk?’ En dat zou je inderdaad wel denken. Maar dat dachten de sympathieke dorpsvolleyballers van Rivo uit het Overijsselse Rijssen vorig jaar ook. Totdat ze de loting voor de eerste ronde van de Europacup zagen:

En wij vinden één keer per jaar sporthal Beyum eigenlijk wel genoeg… Vanaf nu concentreren we ons dus maar op de competitie. Die start morgen met een thuiswedstrijd tegen… Auto van Oort/Rebelle. Wij verwachten een onherkenbare tegenstander die tot de tanden gewapend zal aantreden om hun debuut in de eerste divisie met een overwinning te vieren. En laten wij dat nou ook net van plan zijn…. Kan dus weer een mooi potje worden. Aanvang: 18.30u. Dit keer gewoon mét patat en frikandellen uit de vernieuwde keuken van ’t Huiken.