Hey Marieke!

Ik ben blij dat ik weer wat van je hoor! En dat jullie zegereeks maar doorgaat. Klasse hoor!!

Tja, bij ons loopt het allemaal wat minder soepel. En dat ligt niet alleen aan blessures of ouderdom, maar vooral aan de kwaliteit van onze tegenstanders. Na een schier oneindige reeks nederlagen (Olhaco, SVS, Donitas) was onze volgende afspraak in het Oosten des lands. Daar mochten we van de competitieleider van de Nevobo de degens kruisen met het aanstormend talent uit de Achterhoek, verzameld onder de noemer Orion 2. Op voorhand weer een kansloze missie, want deze sympathieke ploeg kenden we nog uit onze tweede divisie avonturen in een lichtgrijs verleden. Normaal gesproken zou de ploeg vorig jaar doorgestoten zijn naar de Topdivisie, maar omdat de spelers van Orion 1 afgelopen seizoen weer in hun eigen team moesten meespelen, is de promotie van de Doetinchemmers een jaartje uitgesteld. Nou ja…Doetinchemmers… Op de website van Orion lazen we dat ter opvulling van de selectie in de zomer diverse naburige  clubs waren afgestroopt op zoek naar weg te kapen talent. Onze verwachtingen waren dan ook hooggespannen en we maakten ons op voor een figurantenrol in een wervelende volleybalshow.

Orion had er duidelijk zin in, want in het fraai verzorgde programmaboekje lazen we dat de thuisploeg om half zes in de kantine zou gaan staan met een overwinning op zak. Dat kwam ons op zich wel goed uit, want wij moesten op tijd naar Apeldoorn om de dames van Peelpush aan te moedigen. Maar dat terzijde…  Na kennisname van een lezenswaardige bijdrage van de diagonaalspeler van onze tegenstander over het ‘vedette-dom’ liep het ons bijkans dun door de broek.

Normaliter zoeken we in zulke gevallen de kleedkamer van de tegenpartij op om onze nood te lenigen, maar die bleek op slot te zitten vanwege hun tactische bespreking. Wat daar gezegd is zullen we nooit weten, maar tot onze verbazing startte Orion met de tweede spelverdeler in de basis. Het zelfvertrouwen van de aanstaande kampioen kende blijkbaar geen grenzen. Nadat wij als goede gasten het winnen van de toss hadden overgelaten aan de thuisploeg en onze arbitrale vrinden Kers en Torensma een succesvolle match hadden toegewenst kon de start van de Doetinchemse zegereeks aanvangen. Op hoop van zegen bracht Wouter de bal in het spel, terwijl de rest van het team een veilig heenkomen zocht voor de ongetwijfeld knetterharde aanval van Orion, die onherroepelijk zou volgen. En inderdaad, de vedettes van Orion lieten ons vanaf de eerste aanval alle hoeken van de zaal zien. Daar moesten we dan de bal ophalen, die met groot vertoon van macht, kracht en hoogte veelal net buiten de lijnen was geslagen. En zo vonden wij onszelf na de veldwissel met een 1-0 voorsprong terug aan de andere kant van de gloednieuwe hal met de veelbelovende naam ‘Home of Orion’. Onze eigen bouwdeskundige Kroes wees er fijntjes op dat deze boogconstructie van gelamineerde – en ter plekke gevingerlaste – houten spanten met een overspanning van 45 meter en een wandhoogte van 10 meter opvallende overeenkomsten vertoont met de uit 1965 stammende sporthal De Wijert in Groningen, waar de roemruchte korfbalvereniging Nic zijn thuiswedstrijden placht af te werken. Ook daar zit namelijk nauwelijks publiek.

Gesterkt door de gewonnen eerste set sloegen we het programmaboekje nog eens na voor wat vedette-tips. Kalm, vastberaden en met de borsten vooruit betraden wij het speelveld voor het tweede bedrijf. En het moet gezegd, dit hielden we goed vol. Het was dat we op 25-14 van helft moesten wisselen, anders hadden we er nu nog gestaan. Maar goed, tot punten leidde het dus nauwelijks: 1-1. Niks voor ons die vedetteneigingen… In de derde set wilden we eigenlijk dat geinige liedje van Dames 2 met ‘handjes klappen’ enzo  erin gooien, maar niemand had het echt onthouden. ‘Laten we dan irritante hupjes doen als we een keer een punt hebben’, stelde Nubbie voor. Dat bleek een goed idee, want tegen dergelijk amateurisme bleek de focus van de semi-profs van Orion niet bestand. Hoewel een kind kon zien dat de thuisploeg klassen beter was, stonden wij aan het eind toch met 2-1 voor. In ons enthousiasme dachten we voor de stunt van het seizoen te kunnen zorgen door er met een 1-3 vandoor te gaan. Maar Orion liet zien waarom zij in de Topdivisie thuishoren en wij niet. De extra hupjes in de derde set bleken een te grote aanslag op onze conditie en een paar kleine foutjes aan onze kant op 14-14 gaven Orion de kans om naar 25-14 uit te lopen. Het uitstekende leidende duo Kers/Torensma besliste daarop dat een vijfde set noodzakelijk was. Met wankele knieën begaven wij ons het veld weer in; rijp voor de sloop en eigenlijk best tevreden dat w twee onverwachte puntjes in de tas hadden. Maar Henrico dacht daar anders over. Hij zette zijn afgeplakte lasbril af – wat onze passing aanzienlijk ten goede kwam – en trok het programmaboekje bij Matthias uit handen, waardoor onze vedette ook weer bij de les was. En voordat Orion, dat inmiddels dacht weer met de tweede spelverdeler te kunnen volstaan, de handrem eraf gehaald had was ook de vijfde set voor ons…

Achteraf waren de kenners het erover eens dat Orion had gedomineerd, op de pieken veel beter was en alleen door pech, tegenslag en gebrek aan geluk, ja zelfs wanbof, had verloren. En inderdaad…dat ze eigenlijk met 99-93 hadden gewonnen. De heren Kers en Torensma toonden zich echter onvermurwbaar en vulden 2-3 op het wedstrijdformulier in. Het was toen inderdaad ongeveer half zes, maar de vedettes van Orion stonden met lege handen. En met een luttele 22 punten achterstand op de koppositie. In de hoek waar de klappen vallen dus. In de hoek waar de zitzakken liggen, waren de gelukkige amateurs van EVV te beroerd om op te staan…

 

Kortom, het was weer een geslaagde zaterdag!