Hey Marieke,

Het wordt tijd om de radiostilte rond Heren 1 weer eens te verbreken. Eigenlijk hebben we niks om over naar huis te schrijven, maar ja, dat excuus wordt niet langer geaccepteerd. En de beurs raakt ook wat leeg na alle boetes vanwege niet geschreven stukjes… We zijn het er intern niet helemaal over eens wanneer nu het laatste verslag is geschreven. Gecertificeerd geldwolf Straatman heeft het stukje naar aanleiding van ons potje in Groningen niet als wedstrijdverslag geaccepteerd. De criteria hiervoor zijn nog niet echt helder geworden. De stukjes daarvóór gingen immers ook niet over volleybal en toen hoefde er niet afgetikt te worden… Nou ja, een compilatie dan maar deze keer.

Over Lygurcus is genoeg geschreven. We wilden het motto van het 40-jarig jubileum eer aandoen, maar bleken een oude conceptversie ervan te hebben gezien: ‘EVV doet…niets’. Na de bubbels en oliebollen mochten we begin januari naar Arnhem, waar Arvevo op ons wachtte. Sommige tegenstanders schrikken van de omstandigheden in de plaatselijke sporthal Kermisland (what’s in a name…), zo lazen wij in het recente wedstrijdverslag van onze volleybalvrinden uit Borne. Wij niet, want wij komen daar al jaren. Wel speelden we er voor het eerst met lijnrechters. Gelukkig konden we deze nieuwe ervaring delen met de lijnrechters zelf, die ook bleken te debuteren. En natuurlijk gaat er dan wel eens wat mis. Dat is geen partijdigheid, maar dat heet ‘leren’.  Na uitleg van de uitmuntende eerste scheidsrechter Hoekstra weten de dames nu bijvoorbeeld waar die rood-witte sprietjes aan het net toch voor zijn. En dat is mooi meegenomen in de aanloop naar de opleiding Lijnrechter nationaal, die op zaterdag 12 maart in Lichtenvoorde van start gaat. Mochten jullie ook interesse hebben? Aanmelden kan nog tot 26 februari bij de Nevobo-coördinator Arbitrage, mevrouw Scheel (what’s in a name…?) via deze link.

Gesterkt door de wetenschap dat winnen of verliezen nooit door de arbitrage, maar vooral door eigen spel bepaald wordt, begonnen we aan de wedstrijd. Nou ja, dat wilden we, maar onze selectie bleek vrij beperkt te zijn. Ook kwantitatief. Dus Peter toverde een oude Vrivo-truc uit de hoge hoed. Deze sympathieke ploeg uit Tukkerland troffen wij twee jaar geleden in de tweede divisie en zij lieten zien hoe je met een overjarige en wat gemankeerde selectie nog best een leuk spelletje kunt spelen. Namelijk met het aloude 2-4 systeem; dus twee wippers en vier clowns. Arvevo bleek hierdoor danig van de leg. Zeker toen onze beide wippers zich ook als clowns begonnen te gedragen. Helaas was de verrassing er na een setje wel af en met degelijk spel gingen de volgende drie naar de Arnhemmers.

Vol vertrouwen maakten we ons vervolgens op voor de zoveelste confrontatie met Olhaco. Na twee kansloos verloren potjes tegen de Hoogeveners weten we dat hun spel vooral draait om hun diagonaal-aanvaller. Die slaat zo hard dat blokkeren zonder ovenwanten blijvende schade oplevert en dat verdedigen op linksachter geen optie is. Nu is verdedigen op linksachter sowieso een overschat concept, dat weet jij ook, maar dat terzijde… En je raadt ’t nooit: laat die diagonaal in ’t Huiken nou net geen zin in volleybal hebben.  Of het nou kwam omdat-ie als enige van z’n ploeg bij het inslaan het plafond niet kon raken, door onze nieuwe Web-by-Step inspeelshirts, de hysterische inspeelmuziek van Cedric of door de tribune vol geluidsblokjes (waarvoor dank J), het zal ons roesten… het scheelde in ieder geval een hoop punten tegen. Wel jammer dat Olhaco ook nog een middenspeler had die op een andere kruishoogte opereerde dan ons blok. Niettemin, onder de bezielende leiding van slager Straatman, die zijn uiterste houdbaarheidsdatum maar blijft oprekken, hadden we ze op hun rug. Eventjes. En toen verloren we toch met 2-3. Twee punten met een vieze afdronk.

Op naar Soest dan maar, waar Sovoco afgelopen zaterdag op ons wachtte. Die hadden er eerder in ’t Huiken weinig van gebakken, maar daarna prima resultaten geboekt. Ook die stonden dus weer ver boven ons. De aankomst in de sporthal was veelbelovend: ‘Welkom mannen! Ga maar vast omkleden, want straks is de dameswedstrijd afgelopen en dan gaan beide kleedkamers op slot’. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de kleedkamers diende zich de volgende verrassing aan:

‘Haperen’ bleek naderhand een understatement te zijn voor ‘5 seconden water, 2 minuten niets’. Verder blijkt sporthal De Bunt een gezellig buurthuis te zijn, waar de fauteuils uit de kantine gewoon langs het veld worden gezet zodat alle bezoekers een fijn plekje hebben. Dat gold overigens niet voor alle bezoekers, want de vriendelijk lachende huisfotograaf Van den Broek (voor zijn fraaie wedstrijdfoto’s klik hier) werd door eerste scheidsrechter Hissink al snel achter de fauteuils verwezen. En waar vaak geklaagd wordt over de arbitrage mogen we ditmaal ook wel eens een pluim uitdelen. Vriend van de selectie Hoekstra was ditmaal als tweede arbiter aangewezen en wist zich gesteund door het uitstekend vlaggende duo Kerouedan en Van Schaffelaar, die beide aantoonden dat ze de cursus ver voorbij zijn. Maar ook eerste scheidsrechter mevrouw Hissink floot een puike pot. Zij liet zich niet afleiden door de Elburgse provocaties voor de wedstrijd (net naar beneden trekken bij het checken van de nethoogte, niet in wedstrijdtenue bij de toss verschijnen etc) en ons irritante verzoek om de mini-van-de-week een tweede keer te laten opslaan nadat de eerste rally door slordig verdedigend werk van Sovoco voortijdig eindigde. Ook geen klachten over de gele kaart wegens spelophouden bij het slow-motion dweilen door onze aanvoerder. De overbodige opmerking van Woutertje ‘Ach scheids, die vent is 51, hij kan niet sneller…’ had wellicht beter met rood dan met geel bestraft kunnen worden, maar soms moet je inderdaad een beetje in de geest van de wedstrijd fluiten. Over de wedstrijd gesproken: Gert had weer eens een blessure, Daan weer tijd en wij daardoor zowaar weer publiek bij een uitwedstrijd. En dus moesten we nu ook op vreemde bodem ons best doen. Dat ging de eerste set eigenlijk heel goed. Totdat Sovoco begon te serveren. Maar toen stonden we gelukkig al een eindje voor. In de tweede set ontdekten we waarom de thuisploeg meer punten heeft dan wij. Ze kunnen vrij goed blokkeren. Ons blok haperde wat (‘5 seconden dicht, 2 minuten wijd open’) en dat leverde niet veel punten op. Dinsdag schijnt de fabrikant ons blok te komen repareren*. Gelukkig wilde Wouter in de vierde set nog wel een service-clinic geven, zodat we toch nog twee puntjes in de achterbak konden gooien. Daardoor paste de tas met wedstrijdkleding er helaas niet meer bij. Ben jij deze week toevallig nog in de buurt van Soest…?

Komende zaterdag mogen we alweer thuis. Voor je het weet gaat het wennen! Dan spelen we tegen bijna-koploper SVS uit Schalkhaar. Dat is een soort Olhaco, maar dan een paar kilometer verderop. En dus draait alles weer om de diagonaalaanvaller. Die ken jij trouwens wel, want die was coach toen jullie tegen de SVS-dames speelden. Je weet wel, met die blokjes… Het plan is dus om hem zaterdag aan banden te leggen (hoe weten we nog niet, maar we hebben nog even…). En dan maar hopen dat ze niet nog een hele lange middenman hebben….

* Met het oog op volgend seizoen posteerde Peter Henrico zaterdag alvast een tijdje op het midden en dat zag er veelbelovend uit!