De
voorgeschiedenis. Na de prima
teamoverwinning van afgelopen zaterdag (3-2 tegen Arvevo) gingen we vol goede
moed de week in. Dinsdag
prima getraind en een prima nabespreking gehad. De aankomende wedstrijd zouden
we met dezelfde instelling en samenstelling naar Deventer afreizen. Maar zo als
altijd zijn de meeste sprookjes bedrog, zo ook deze. Woensdag lekker een rustige
training met het militair team met Linde als spelverdeelster, nee nee nee een
blessure aan haar voet, vloeken tieren (in mijzelf natuurlijk) meteen denkend
aan EVV.

Herman
masseren drukken en trekken en herstellen. Donderdag
niet trainen en kijken hoe of wat, nou dat was snel duidelijk. Die speelt
zaterdag niet was al snel de conclusie. Eerder stoppen met trainen en zoeken
naar een spelverdeelster. Op naar de andere hal naar heren 1 om Wouter te
spreken. In mijn
enthousiasme trok ik de deur van de middelste zaal open en
precies op dat moment gaf de uiteindelijke sleutel tot succes een  set up naar de buitenkant. Hé, die kan ook wel
mee: Heidi Nagelhout. Vragen en
smeken en uiteindelijk zei ze ja pff gelukkig.

Terug naar
de wedstrijd. De opdracht
voor de aanvalsters was vrij simpel:  iets langer wachten en de bal
aanvallen. De eerste set loopt prima en eindelijk zit het eens mee 25-23 winst. De 2^de
set gaan we eigenlijk op dezelfde manier door servicedruk, we vallen
aan en we spelen als een team: 26-24 winst. De 3^de set gaan we weer
prima van start op 24-16 besluit Rianne een schijnaanval te spelen en terwijl
de bal nog in het spel is haar armen omhoog
te steken en verschrikkelijk hard te gaan juichen. Iedereen is
zo onder de indruk dat margriet de bal (die namelijk nog gewoon in het spel is) op de grond weet te hameren 25-16. De 4^de
set is het op en die verliezen we dan ook met 25-16.

Maar goed
een prima resultaat met dank aan Heidi van dames 5. Goed gedaan
hoor en bedankt!

Michel