Yo Marieke,

“Wat een klere-herry, hadden we de blokjes nog maar”, schijnt Peter afgelopen wedstrijd tijdens een van onze time-outs te hebben verzucht. We weten eerlijk gezegd niet zeker of het waar is, want we zagen z’n mond wel bewegen, maar verstonden geen woord van wat-ie zei. De DJ’s hadden het juiste volume namelijk snel gevonden en ook de trommels en toeters deden hun werk uitstekend. Na jaren stof te hebben gevangen, was zelfs de historische koebel van de familie Pruis weer in ’t Huiken te bewonderen. De vorige keer schijnt ten tijde van het debuut van René Baanders in Heren 1 te zijn geweest. Maar dat was vlak voor de uitvinding van het fototoestel, dus daar is helaas geen bewijs van. Het geluid van het instrument was trouwens nog zo goed op orde, dat het bestuur nu – op advies van koebelkenner Nancy Holten – overweegt een koebelverbod uit te vaardigen.

Door het lawaai hadden wij wel mooi de kans om ons zonder aanwijzingen van Peter op de wedstrijd te concentreren. En dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden. Geen afstemming, matige pass, dito service en veel onrust. Simpele setwinst voor Keistad. Die speelden in hetzelfde lawaai, maar zij spelen een heel net standaardspelletje, waarbij tijdens de wedstrijd geen nieuwe dingen hoeven te worden afgesproken. Daar wordt gewoon doordeweeks hard op getraind. Best handig, een beetje voorbereiding. De tweede set speelden wij vanaf de tribunekant. En daar hangt aan de muur een whiteboard, waarop Peter de volgende tekst schreef: ‘hou het rommelig, maar effectief’.  Er had ook kunnen staan ‘En nu eindelijk eens een behoorlijke pass!’, ‘Gooi die set-up nou naar het sprietje’ of ‘Vandaag bij het blokkeren de armen tegen elkaar aan drukken en bij het verdedigen bukken?’. Elke tip was eigenlijk goed geweest. Hoe dan ook, het begon te lopen. Het begon zelfs zo te lopen dat we een setje wonnen. En nog eentje. Waarna Keistad wat aanpassingen wilde doen. Maar ja, dat lawaai hè… De wisselingen van spelers en systeem (2-4 in de 1e divisie, waar zie je dat nog!?) pakten waarschijnlijk daardoor niet helemaal volgens plan uit. Prijzenswaardig was het optreden van de beide scheidsrechters, het duo Van Wageningen en Van Asdonck, die uiterst kalm bleven in de Elburgse heksenketel en de kaarten de hele wedstrijd op zak hielden. Bijna ging het alsnog mis  toen zo ongeveer ons hele team onsportief “Die moet je voooeeeelen!!!” begon te schreeuwen nadat er iemand keihard werd afgeblokkeerd. Toen duidelijk werd dat onze eigen Cedric het slachtoffer was borg de eerste scheids de gele kaart hoofdschuddend maar weer op.

En zo klungelden we ons uiteindelijk naar een 3-1 overwinning. Maar niet alleen dat… Door de vier punten stijgen we naar de zesde plek, oftewel: het linker rijtje in de 1^e divisie!! We hebben er zo’n 41 jaar op moeten wachten, maar dan heb je ook wat! Na het bereiken van deze mijlpaal kunnen we de rest van het seizoen besteden aan het goedmaken van onze fouten van eerder in het seizoen. Te beginnen zaterdag tegen Scylla. In de thuiswedstrijd hebben we iets teveel aan het net gezeten en waren we niet aardig tegen de scheidsrechters. Dat moet dus anders. Daarna ontvangen we op 8 april onze vrienden van Arvevo uit Arnhem, waar we in december nog de overwinning gestolen hebben. Verdiende ook geen schoonheidsprijs. Een weekje later moeten we vol aan de bak tegen Landgraaf, anders komen we volgend seizoen onze gewaardeerde wapenbroeders uit Borne niet tegen. En tenslotte mogen we in de slotronde Peelpush aan de titel helpen, waarna we ons in het Meijelse feestgedruis kunnen mengen. Als de Limburgers  zaterdag hun huiswerk doen tegen Reflex tenminste. Kortom, het worden nog drukke weken. En dan moeten we ook onze outfits voor de black & white party volgende week nog regelen…

Oja, bijna vergeten…in het kader van de EVV Aanmoedigingschallenge stuurde de familie Müller vlak voor onze wedstrijd tegen Keistad nog een mooie bijdrage vanuit het schilderachtige Winterberg (let op de fraaie kleur van de ratel!):