Het was weer zover. Vol gezonde tegenzin stonden we zaterdagmiddag met z’n allen klaar bij ’t Huiken. Nou ja, met z’n allen…de polderboys gingen op eigen gelegenheid, de coachende spelers gingen rechtstreeks vanuit Nunspeet (met twee korte tussenstops bij  de nieuwbouw van Feithenhof en Keistad om respectievelijk een bejaarde middenman en een minderjarige libero op te halen) en de afdeling ziek, zwak en misselijk kwam wat later of helemaal niet. Gebrek aan teamgeest? Angst voor het onvermijdelijke? Who knows. Feit was dat één Duster Lodgy volstond om het clubje wel gereedstaande spelers te vervoeren. De beste zetel was natuurlijk voor Tjeerd die zich wederom bereid toonde om Heren 1 te versterken. Waarvoor hulde!

Op naar….Wageningen!! De plek waar EVV nog nooit iets gepresteerd heeft. De plek waar het grote VC Sneek enige weken geleden kansloos ten onder ging. De plek waar de Duitsers driekwart eeuw geleden het hoofd begrijpelijkerwijs in de schoot legden. De plek, kortom, waar niets te halen valt. Vorig jaar dacht Harry nog met een revolutionaire tactiek een eind te kunnen maken aan het Scylla-syndroom (“de eerste tien ballen op het midden spelen, mannen!”), maar nadat dat resulteerde in een 9-1 achterstand gaf ook hij zich over. In de lege kantine van De Vlinder die – afgezien van het ontbreken van een tv met XL-zenderpakket – de vergelijking met die van Alterno glansrijk doorstaat, gaf hij vooraf zijn kijk op de wedstrijd: “Geen plan dit keer, laat het snel en pijnloos zijn”. En zo geschiedde. Scylla speelde niet goed, ging terecht uit van ons falen in De Vlinder, pakte de eerste twee sets en maakte zich op om de volgende twee binnen te hengelen. Aan onze kant overigens geen enkele frustratie; zelfs dat was teveel moeite namelijk.

Op onverklaarbare wijze begon de Wageningse machine echter opeens te haperen. Dat kwam ook omdat Marc hen ontregelde door hárd aan te vallen en zácht te serveren. Zijn boogopslagen en de fladderballen van Cedric bezorgden ons busladingen aan punten en daarmee zelfs de derde set. Paniek bij Scylla, waar de coach zijn pupillen snel op de verkeerde plek in het veld zette. Het arbitrale duo Hans en Hans had de opstellingsfouten echter vlijmscherp in de gaten en zo konden we de achterstand tot een punt of twee beperken. “Wat hun coach kan, kan ik ook”, dacht Harry. En zette Henoch op de verkeerde plek in het veld. Aan de opslag. Tot verrassing van heel Wageningen bleek hij geen sprongservice te produceren. Omdat het er zo grappig uitzag mocht-ie nog een keer. En toen nog eens. We zorgden er daarbij wel voor dat Wouter hem de ballen keurig aanstuiterde, zodat senior niet hoefde te bukken. Een soort combinatie tussen sporten en een maatschappelijke stage. Opa zat lekker in zijn eigen wereldje, maar na verloop van tijd werd iedereen er wel een beetje zat van en besloten we toch maar aan de vijfde set te beginnen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want de ICT-afdeling van de Nevobo had natuurlijk helemaal geen rekening gehouden met een tiebreak. En dus liet het digitale wedstrijdformulier geen ruimte om ook nog een vijfde set in te vullen. We hebben nog even contact gezocht met onze supporting manager, die erg handig is met DWF’s. Maar die zat net een patatje te eten op de bank en kon dus ook niet helpen.

Ten einde raad dus maar ergens ruitjespapier opgevist en een papieren wedstrijdformulier ontworpen ten behoeve van de vijfde set. Dat was natuurlijk behoorlijk in ons voordeel, want op papier zijn wij beter dan Scylla. En dat bleek ook. Tot halverwege was de vijfde set spannend (7-8), maar daarna hadden de sympathieke Wageningers geen zin meer. 8-15 voor ons, en een historische overwinning die kan worden bijgeschreven in het illustere rijtje Hastings (14 oktober 1066), Waterloo (18 juni 1815), El Alamein (23 oktober 1942) en Elburg (21 november 2016). Enigszins in verwarring drentelden we naar de kantine om op de zege te proosten met een lekker biertje. En ook daar stond de wereld op zijn kop: de kantine bleek bevolkt! Er waren mensen in De Vlinder! Er was taart, ná de wedstrijd! En helaas, er was geen bier, alleen Heineken 😕 En zo werd het dus niet alleen een goeie dag voor de punten, maar ook voor de pot*.

Inmiddels kunnen we over tot de orde van de dag. De koploper komt op bezoek vanavond, zoals gebruikelijk in de eerste divisie A is dat een studentenploeg. Waarschijnlijk zijn ze inmiddels al onderweg, want per OV ben je wel even bezig vanuit Utrecht. We horen goede verhalen over Protos en laten we eerlijk zijn: als je in Sneek kunt winnen, word je terecht kampioen. Samen met Keistad. Laten we ze een gepast welkom geven dus vanavond.

* Om te voorkomen dat de pot nóg beter gevuld raakt, noem ik nog snel even de woorden ‘prutsers’  en ‘volleybal’. Die kon ik in het stukje zelf niet zo goed kwijt.