Afgelopen zaterdag was een dag die voor ons team een dag die lang onthouden gaat
worden. Het beloofde een spannende pot te worden en wat hadden we er zin in. Na het
‘lenen’ van een ballentas van Heren 1 waren we klaar om te vertrekken naar Hoevelaken.
Patrick en Rutger zouden het vervoer regelen, maar iets klopte niet helemaal. Patrick kwam
aan in een andere auto dan die we van hem gewend zijn, zijn prachtige Opel Corsa had
zwemles gehad en was helaas gezakt voor zijn Diploma A.

Eenmaal onderweg kregen wij een appje van onze Daan: ‘Zet hem op!’ na deze liefdevolle
woorden reageerde Mika met een ietwat optimische opmerking: ‘Dankjewel Daantje, deze
4-0 is voor jou’. Helaas was er na deze uitspraak niet afgeklopt en moest het ergste nog
komen.

Aankomend in Hoevelaken gingen we zonder enig oponthoud direct de kleedkamers in, 1
ding was zeker: we gingen voor goud. We waren klaar om op te warmen, met de mooie
nieuwe ballen die we gebruikte liep dit beter dan ooit. Slag voor slag, bal voor bal, gingen we
tekeer. Toch schrokken we toen we Surf zagen, niet door hun spel maar hun aantallen. Surf
liep met 12 man warm, we waren gewaarschuwd.

De eerste set begon, door het missen van Daan begon Mika op diagonaal en was het aan
Noah om het voor elkaar te boksen op midden. Over de 1ste zet, valt vrij weinig te zeggen,
alleen dat het spannend was. We speelde natuurlijk niet in ons vertrouwde Elburg.. maar
toch hadden we support van niemand minder dan Gideon! Ongeveer halverwege de set viel
een van onze tegenstanders (Die wel erg veel weg gaf van John Lennon) verkeerd op de
grond en bleek geblesseerd. Surf was hierdoor even kluts kwijt en daardoor konden we de
set winnen met een 26-24.

In de 2de set waren we nog steeds gedreven, maar werd het spel slordiger. We stonden
aardig te ballen en kwamen goed mee met onze tegenstander, het werd iets te spannend.
Een paar fout gefloten balletjes van de scheids, een beetje moeite in de pass en zie daar;
een verloren set van 23-25.

Verlies was een woord dat dit seizoen nog niet eerder in ons vocabulaire voor was gekomen,
maar toch kregen we van Surf al een voorproefje. Deze bittere smaak zat ons niet lekker in
de mond, daarom besloten we voor de volle 120% te gaan voor overwinning. En zoals
Patrick zei: ‘We gaan vandaag gewoon naar huis met 3-1 winst’ Dit vulde ons met nieuwe
hoop. Echter verdween deze hoop als sneeuw in de zon, toen we met een achterstand te
maken hadden van 17-22. Na wat gewissel en een goede service reeks knokte we onze weg
terug naar 23-24. Helaas eindigde deze set ook in ons tegendeel na een destructieve aanval
van Surf.

Het stond 2-1 in het voordeel van Surf. We stonden achter, iets wat eerder dit seizoen nog
niet was voorgekomen. Een paar van ons zaten hoog in de frustratie en dit bleek ook in het
spel. We moesten door, en dat deden we ook. Na wat mooie reddingen en een prachtige
service serie van onze kapitein, wisten we te winnen met 25-20. Met voldane blikken zongen
we in koor: ‘We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet’. Toen wisten we nog
niet wat Surf voor ons in petto had…

Het was set 5, erop of eronder, alles of niets. We gingen ervoor. Maar iets viel op, er was
een wissel geweest van scheidsrechters omdat onze eerste scheidsrechter een wedstrijd
moest spelen. De scheidsrechter bleek streng te zijn,waar wij toch even aan moesten wennen
en het niet altijd mee eens waren. Het aanpassen kostte ons de eerste 9 punten.
Dit zou pittig worden, maar de bromfiets gaat niet neer zonder een gevecht,
punt na punt knokte we ons door tot 9 punten. Maar helaas, daar bleef het bij,
de bromfiets had pech en kon niet meer doorrijden. 9-15.
Uiteindelijk is 2-3 een uitslag waar we achteraf meer aan konden doen, maar niet gedaan hebben. Verlies
is ook iets waar wij in moeten geloven. Je wint met z’n allen en verliest met zijn allen, ook wij
zijn daar bewust van.

Wees zeker voorbereid op onze volgende wedstrijd, we staan hard te sleutelen aan de
bromfiets en we komen harder terug dan ooit… Volgende week tegen Volta: Erop en erover!
Zien we jullie daar?