Hey Marieke,

Even een kleine correctie op vorige week: we bleken wél te moeten volleyballen tijdens ons weekendje weg… Had ik me helemaal niet op ingesteld. En volgens mij niemand, behalve Peter dan. En we kwamen er ook op een nogal ongelukkig moment achter. Middenin een stadswandeling door het centrum van Landgraaf…

Waarschijnlijk ken jij Landgraaf – net als ik – alleen van Pinkpop en Snowworld. Maar het blijkt een schattig  dorpje te zijn. Van onze gids – een buitengewoon sympathieke vrouw van middelbare leeftijd – leerden we dat Landgraaf zijn naam dankt aan een mysterieuze prehistorische gracht (‘graaf’) die midden door de regio loopt. Momenteel verbindt de droge gracht ‘de Landgraaf’ het bewoonde gedeelte met een schitterend heidegebied. In dat bewoonde gedeelte leidde de gids ons door een prachtig historisch wijkje met woningen en voorzieningen voor jong en oud, aangelegd in een soort hofjesstructuur in jaren ’70 stijl. Daartoe behoorde ook multifunctioneel centrum De Baneberg, waar we de vermoeide benen rust konden geven en ondertussen een verhelderende cursus Limburgse taal voorgeschoteld kregen door de kleinzoon van de gids.

Handenwrijvend verheugden we ons hierna op een tweede kopje koffie met een extra stuk vlaai. En omdat er inmiddels alweer een vijf in de klok zat besprak de meegereisde aanhang het dilemma van de dag: Merlot of Cabernet Sauvignon? Peter leidde ons echter naar een apart kamertje in het mfc en draaide de deur achter zich op slot. “Mannen, vanaf nu moet de knop om!!”. Hij had de plaatselijke volleybaltrots gecharterd voor een oefenpotje en wilde het geheel zo goed mogelijk op een echte wedstrijd laten lijken. Dus mét voorbespreking over goed serveren, mét scheidsrechters en nieuwe voetfoutregels en zelfs met een overvolle tribune. Dat was een flinke tegenvaller!! Maar goed, na de kansloze nederlagen tegen Peelpoes en SVS begrijpen we ook wel dat we niet in de positie zijn om een grote mond te hebben. En dus stribbelden we braaf mee. Nadat we het diagonaal inslaan weer kansloos verloren, floot de scheidsrechter (‘sjeids’ in het Limburgs) voor de eerste service. Om Peter tegemoet te komen, probeerden ook wij het zo goed mogelijk op een echte wedstrijd te laten lijken. Dus mét kets-passes, mét misverstanden in de verdediging, mét gaten in de blokkering ter grootte van het gat in de romp van de Titanic en zelfs met gele kaarten. Alleen Tom moest nog even wennen; die sloeg gaten in de grond. Robin blokkeerde de derde set uit. En vierde dat ronduit onsympathiek door te juichen. Ook het optreden van Remco was dubieus; hij nam irritant vaak een goede uitgangspositie in en bleek dan niet snel genoeg om harde eerste tempo aanvallen te ontwijken. Erg kinderachtig! Als goede gastheren maakte VC Landgraaf uiteraard geen gebruik van ons geschutter en zo konden we de wedstrijd zelfs winnend afsluiten. Een mooie opsteker voor de komende competitiewedstrijd (‘kumpetiesiewedstriet’)! En een prestatie die tot groot enthousiasme leidde bij onze sympathieke (‘simputtieke’) gids die met haar ‘Eééj Vééj Vééj’ het ‘Vééj Sééj Ellll’ op de tribunes luidkeels overstemde. Waarom een deel van onze eigen aanhang ‘Zwitserland, Zwitserland’ schreeuwde hebben we niet kunnen achterhalen. Zal met de wijnkeuze te maken hebben gehad… De neutrale volleybalkenners in de hal waren het er ondertussen allang over eens dat beide ploegen tot de voornaamste degradatiekandidaten van dit seizoen moeten worden gerekend. Toen we dat hoorden, steeg de sfeer tot een hoogtepunt. Want hoe fijn is het niet dat dat na al die jaren nu eens niet alleen over ons, maar ook over de tegenstander wordt gezegd. Schept toch een band!

Het was al met al toch wel even wennen, hoor, daar in het Zuid-Limburgse. We dachten na kleedkamers in Druten (klompen…), Vught (harde muziek…), Dieren (alles wat je niet wilt…) en Enkhuizen (‘wat nou kleedkamers? Daar doen we hier niet aan…’) het klappen van de zweep wel te kennen. Niks van waar!! In Landgraaf hebben ze een geheel nieuw kleedkamerconcept: spelmaterialen. Deze week was dat een anderhalve meter lange, flexibele, holle plastic buis met een mondstuk dat op een koudwaterkraan past. Type navulslang. Wat kun je daar een plezier mee hebben, zeg. Tip voor René in ‘t Huiken!!! Wel jammer dat Peelpoes een week eerder alle badeendjes mee naar huis genomen had. Maar goed, vrolijk, schoon en klein geschapen stonden we na een half uurtje weer buiten. Klaar voor de rest van het weekend.

Die rest begon bij pizzeria Santa Maria (ook voor al uw bezorgpizza’s!) waar het eten zo lekker was dat we geen tijd hadden om ermee te klooien. Heel anders dan die keer toen we met H1 en D3 bij De Haas aten, weet je nog? Zijn ze in jouw team inmiddels ook wat volwassener geworden? Het helpt vast dat Sjerren zelf bij De Haas werkt. En dat Mannus niet meer als coach aan tafel zit.

Na de pizza scheidden zich de wegen. De mensen die uiterlijk om 03.00u in Elburg en omgeving wilden zijn, reden nog een stukkie naar huis. De anderen togen naar het hotel, waar een bruisende ‘farewell afterparty’ aan de gang bleek, en warmden zich aan het bijbehorende vuurtje. Een kleine delegatie waagde het zelfs om na Landgraaf ook het centrum van Heerlen (Heële) te verkennen. Mocht je dat ooit van plan zijn, probeer  dan in ieder geval Taxi MC (die met dat hoedje en die kromme toeter) te mijden: een gevaar voor eigen én andermans leven!

De overige belevenissen zal ik je besparen. Komt misschien nog wel eens aan de bar. Inmiddels bereiden wij ons alweer voor op de komende match tegen onze vrienden van Apollo uit Borne (je weet het: starttijd 16.00 uur!!!). Die hebben ons vorig jaar twee keer alle hoeken van de zaal laten zien. Ook zij zijn leeg gekocht door Zwolle, maar zij hebben nog een extra probleem:

Misschien een leuk idee om even snel contact op te nemen en – na de disco-outfit en Dalton-look- komende zaterdag eens een ander apepakkie aan trekken? We zien je dan!!!