Hey aanstaand burgermoeder (en Antina!),

Het was zover! Als brave Veluwnaars hadden we natuurlijk gehoopt er nooit te belanden, maar zaterdag was er geen ontkomen aan. De Hel van Voerendaal verwachtte ons. En dat dat geen kattendrek is werd de afgelopen weken wel duidelijk aan de uitslagen daar. Kampioen Reflex kreeg nog een schamel setje mee, maar aanstaand nummer twee Alterno – dat ons eerder met 4-0 afdroogde –  moest met lege handen naar huis. Een prettig vooruitzicht dus, dat ons gedurende de tweeënhalf uur durende heenreis onaangenaam bezig hield.

We hadden ons goed voorbereid op het tripje. Vier auto’s voor 9 man betekende dat er in ieder geval een paar mensen zonder kramp Limburg zouden bereiken. Rik en Nub pasten er helaas niet meer bij. Gerard van het Goor wel; die wilde z’n debuut in Heren 1 graag in een Europacup duel maken en offerde daar zijn vrije zaterdagavond en – nacht op. Waarvoor dank! Achteraf bleek onze jonge ster de reis overigens vooral te hebben aangegrepen om zijn Sint-Maarten-buit van de avond ervoor te verorberen. Ook een goede reden natuurlijk…

Omdat onze concentratie ter hoogte van Amersfoort meestal weg is, besloot Peter dat we Zuid-Nederland dit keer via Apeldoorn zouden binnenvallen. Een prima idee, want via Heteren, Wychen, Haps, Oeffelt, Horst, Belfeld, Sint Joost en Urmond zagen we het landschap langzamerhand veranderen in de troosteloosheid waarop we ons hadden voorbereid. Ter hoogte van Geleen waarschuwden grote schoorstenen, donkere rookwolken uitbrakend, dat het vuurtje in Voerendaal al werd opgestookt. Eenmaal daar bleek er zelfs op Ruben’s komst gerekend. Het was duidelijk: we gingen ons einde tegemoet! Geïntimideerd besloten we een laatste drankje te doen in café ’t Brandhûske, waar de ontvangst onverstaanbaar, maar waarschijnlijk allerhartelijkst was. Daarna was er geen uitstel meer mogelijk: we moesten ons noodlot tegemoet.

 

Het voorportaal van de hel zag er nog best toegankelijk uit en ook de meneer achter het buffet gedroeg zich verdacht veel vriendelijker dan we van Cerberus hadden verwacht. We bleken zelfs niet de enigen te zijn voor wie het laatste uur ging slaan. Aan de tafel naast ons klaagde een man met een westers accent steen en been dat alle FM-zenders op zijn autoradio vanaf Eindhoven waren gaan storen. De stakker wist waarschijnlijk niet dat hem veel grotere problemen wachtten… Nadat we Remco’s verjaardagstaart als laatste avondmaal hadden genuttigd, begaven we ons naar de kleedkamer. De spanning steeg. Sommigen werden druk, anderen juist stiller en bij een van de hoog sensitieve spelers traden zelfs spastische verschijnselen op.

Maar goed, we hadden afgesproken ons lot als mannen tegemoet te treden, dus op naar de zaal! Die bleek verrassend koud; daar kon ’t Huiken op dinsdagavond niet aan tippen! Verbaasd keken we elkaar aan: zo hadden we ons de hel niet voorgesteld. De kolkende mensenmassa die ons was voorspeld, bleef ook al uit. Naast Anne Jouk die met haar huiswerk in het hoekje zat, waren hooguit 20 man komen opdagen. Het leek verdraaid wel een thuiswedstrijd! Om het helemaal af te maken zette Wouter de banner van Força Fit op. En zo kregen we langzaam zowaar zin in een potje volleybal. Met klinkende oneliners als ‘heee-heee-heee’, ‘VCV olee olee olee’ en zelfs een ondeugend ‘VeeeCeeElll’ probeerden we het publiek wat uit de vastelaovend-roes te krijgen, maar die pogingen stierven in schoonheid. Het bleef oorverdovend stil. De samenzang duurde overigens wat langer dan normaal omdat ook dit keer het digitale wedstrijdformulier problemen gaf. Nog voor de eerste bal geslagen was viel de verbinding weg. Dat hadden we in Apeldoorn ook al meegemaakt vanwege haperende wifi. In Voerendaal had men echter een 4g tablet neergezet, dus aan de wifi kon het niet liggen. De man van de storende FM-zenders – die inmiddels plaats had genomen op de bok – tipte om eens naar de dataroaming-functie te kijken. Die bleek inderdaad uit te staan, hetgeen in de Belgisch-Duits-Nederlandse grensstreek niet handig is…

Toen het spelletje eenmaal op gang was bleek Voerendaal best aardig te kunnen volleyballen. Met harde aanvallen over buiten, midden en de pipe. En krachtige opslagen, niet te vergeten. Een hoog en gesloten blok. En doortikballen. Plus verdediging. Een beetje Hierdens-Russisch dus eigenlijk. Gelukkig konden ze niet zo goed passen, zodat onze aangekondigde nederlaag in setstanden draaglijk uitviel. Sterker nog, ze hadden zoveel moeite met passen dat we een setje mee konden pikken. Nog sterker…ze passten zo belabberd dat we achteraf baalden dat het er maar één was ook.

En zo eindigde het tweede deel van ons avontuur in het Limburgse mergelland in een anticlimax. Geen slachtoffers, nauwelijks nieuwe mensen leren kennen, stervenskoud en (vrijwel) met lege handen. Qua gevoel vergelijkbaar met het verlaten van sporthal De Taltar op een donkere zaterdagavond, ongeacht of je nou wél of niét tegen Blauw Wit hebt gespeeld. Maar ja, de McDonald’s in Echt deed z’n werk. Zelfs voor Gerard die zijn snoep had verteerd en inmiddels al weer honger had. Tegen enen waren we terug bij ’t Huiken en kon de voorbereiding op aankomende zaterdag beginnen. Die voorbereiding kende aanvankelijk wel de nodige hoofdbrekens omdat we momenteel wat krap in de spelers zitten. Kroes moet het nieuwe kantoor van de Rabobank openen, Cedr en Dreumes moeten coachen, Ruben leert skiën, Gerard speelt met H2, Rik speelt alleen uitwedstrijden en verder hebben we nog wat blessures. Gelukkig hebben we het kunnen oplossen: vanaf 18:30u geeft Reflex uit Kampen zaterdagavond een clinic op veld 2, ter voorbereiding op hun bekeroverwinning op eredivisionist Vallei Volley Prins het weekend daarop. Wij spelen vervolgens zelf op 3 december weer, tegen onze vrienden van Keistad in Amersfoort.

Tot dan!