Een kwartier na afloop van de wedstrijd zaten Sjoerd en Daan
nog middenin de zaal, wezenloos voor zich uit te kijken. Na een uitputtende
strijd van ruim twee uur had het bezoekende Favorita de Elburgers dan toch op
de knieën gekregen. Goed, EVV had de wedstrijd dan wel met 3-2 gewonnen, maar
de beiden youngsters wilden het – met AA-drink besmeurde – veld netjes
achtergelaten voor de korfballers, die zo geduldig op de afloop van de
wedstrijd van Heren 1 hadden gewacht.

En het was ons het potje weer wel. De snertactie had hier en
daar voor een vervroegd zaterdagritme gezorgd en twee spelers liepen nog met
hun hoofd in de wolken omdat ze net kampioen geworden waren met Jongens B1
(gefeliciteerd nog, mannen!). Bovendien waren de beide Roberts niet fit genoeg
om te spelen, maar daartegenover was Woutertje Gaillard bereid om als backup
van Remco te fungeren. Dit kon echter niet verhelpen dat het wedstrijdje
inslaan weer glansrijk naar de tegenstander ging. Dit gunden we ze ook van
harte, want ze kwamen helemaal uit Dinxperlo, Duitsland. In de wedstrijd zetten
we vervolgens de zaakjes snel naar onze hand en namen we een comfortabele
voorsprong van 15-8. Maar ja, zoals dat met Duitsers gaat, geef ze geen vinger…
In no-time bleken ze goed en slim te kunnen aanvallen en hoog te blokkeren.
Bovendien stopten wij ze nog wat punten toe met onnodige fouten: 21-25. In de
tweede set ging Favorita gewoon door met volleyballen. Wij niet. Dus snel op
grote achterstand. Langzaam maar zeker vochten we ons terug in de set en op 23-23
hadden we ze te pakken. Vanaf daar gingen de punten om en om. Helaas zijn
Duitsers in slotfases vaak op hun sterkst. Bovendien had het goed leidende
arbitrale duo op het verkeerde moment scherp het oog op een subtiel netfoutje
aan onze kant: 26-28.

Een nare wedstrijd leek zich af te tekenen. Totdat Favorita
besloot hun veel scorende diagonaalspeler van 2m23 rust te geven. Wij zijn
inmiddels wel wat gewend, maar zoveel minachting was zelfs ons te veel. We
spraken af om gewoon wat meer punten te maken. En dat moeten we vaker
afspreken, want dat lukte heel aardig. Inmiddels had Wouter ook de roest van
zijn handen geschud, zodat er weer wat ouderwetse combinaties en snelle ballen
uit kwamen. Met 25-20 wonnen we de set en de wedstrijd lag weer open. Voor Favorita
het sein om hun topscorer weer in te wisselen, die ervoor zorgde dat de
wedstrijd weer gelijk opging. Totdat hij bij 5-5 uit het niets geblesseerd
raakte. In eerste instantie werd gedacht aan een achillespeesblessure, later bleek
het een forse zweepslag te zijn. Navraag later in het weekend leerde overigens dat
bij Favorita de meeste zorg bestaan over de whiplash-symptomen ten gevolge van
de aftocht van het veld in een rolstoel met lekke banden… Anyway, vervelend
genoeg allemaal. En na de hervatting stonden spelers aan beide zijden van het
net dan ook wat timide in het veld. Wij herstelden ons als eerste en namen – mede via een paar leuke balletjes van Sjoerd – een
grote voorsprong. Maar nu kwam Favorita op 23-23 weer langszij. Het zou toch
niet… Nee, inderdaad, met 25-23 dwongen we een vijfde set af. Na enige
consternatie bij de toss over de vraag wie er mocht serveren, waren we snel
weer bij de les. Na een 8-5 tussenstand wonnen we uiteindelijk met 15-9 en zo konden
we na een treurig begin toch nog drie punten bijschrijven. En zijn we zowaar
naar de achtste plaats op de ranglijst gestegen. Eens kijken wat volgende week
ons brengt, als we in de stal van de vliegende paarden mogen aantreden.