Wat wisten wij van IJsselmuiden? Weinig eigenlijk. In de voorbereiding hadden we een doordeweeks oefenpotje tegen ze gespeeld. En zoals dat soort potjes hoort te gaan waren de teams toen niet compleet en eindigde het in een gelijkspel. Informatief waardeloos dus…
Wat hadden wij moeten weten van IJsselmuiden? Dat het iets achter Oldebroek ligt. Dat ze ondanks de vermomming in rood-witte tenues ook spelen als Oldebroekers. Dat het dus de tweede derby van de zaterdag zou gaan worden. En dat het een hele kluif zou worden om de prestatie van Dames 1 te evenaren.
Nou kwamen we daar wel vrij snel achter. Set Up Oldebroek startte met veel servicedruk en in no time keken we tegen een forse achterstand aan. De lange diagonaalspeler Reinold Schoonhoven had met aanvallen als mokerslagen een belangrijk aandeel in de voorsprong van de bezoekers, evenals het goed sluitende blok van de geblondeerde Wim Boerendans. Time-outs op 3-7 en 9-15 brachten geen ommekeer. De bezoekers gooiden er zelfs een ouderwets Oldebroeks applaus voor zichzelf (voor de niet-kenners: handen boven het hoofd en omgekeerd klappen) uit. Het werd tijd voor een list. Maar ja, de listen zaten nog in de tas met de rood/blauwe ballen. En die ligt sinds de uitwedstrijd bij Veracles begin oktober in Groningen… Dus Peter besloot om de vader aller listen in te zetten: de oude vos Henrico Kroes himself. Nou dat hebben ze geweten in Oldebroek. De eeuwig jeugdige routinier bracht de pass netjes in de handen van Wouter. En dat bleek veel voordelen op te leveren. Zoals onvoorspelbare set-ups, middenaanvallen en spelplezier. Het was helaas te laat om de eerste set nog in winst om te zetten, maar de toon was gezet. In de tweede set gingen we door waar we geëindigd waren. Onder het motto ‘er is geen blok zo hoog of zit wel een randje aan’ verkende Henrico de spanwijdte van Reinold’s handen en armen. Met veelal een punt voor ons tot gevolg. De rest van het team ploeterde net genoeg mee om een mooie voorsprong van 21-18 op te bouwen. Het publiek hield de adem in toen Henrico op de achterlijn bij een gemene prikbal van Set Up in elkaar zakte en met twee knieën de grond raakte. De opluchting was groot toen bleek dat het om een roestige imitatie van een duik ging! Opgezweept door zoveel inzet knokten we ons naar setwinst: 1-1. Met blij gemoed zwalkte het groen-wit-zwarte zooitje naar de overkant van het veld om zich op te maken voor het derde bedrijf. Maar nog voordat Peter iets over tactiek, techniek of andere belangrijke zaken kon melden, rolden de klanken van de geliefde Sneeuwwitte Bruidsjurk over onze lippen. Het ging vanzelf, we moesten ons er wel aan overgeven. En toen het welbekende telefoonnummer 2604 a capella uit elf zoetgevooisde kelen had geklonken was het duidelijk: dit gingen we niet meer weggeven. Er ging nog een tandje bij in de service, we blokkeerden opeens wat ballen en Set Up was zo vriendelijk om zelf ook wat meer fouten te gaan maken. Via 25-17 en 25-16 haalden we als eerste de eindstreep en konden we vier punten bijschrijven. Een onverwachte buit na het stroeve begin.
Door de drie overwinningen achter elkaar haken we nu aan bij de subtop van de tweede divisie A, achter de reserveteams van de beide koplopers van de eredivisie: Zwolle en Lycurgus. Volgende week staat de uitwedstrijd tegen Donitas op het programma. Voor de tweede keer dit seizoen in de Struikhal op het studentensportcentrum in Groningen. Een mooie kans om revanche te nemen voor onze eerdere nederlaag daar tegen Veracles. Hoeveel punten we zaterdag kunnen ophalen is nog niet duidelijk, maar er liggen in ieder geval vijf rood/blauwe ballen op ons te wachten….