En weer mocht Heren 1 afgelopen zaterdag en paar kilometer rijden voor een potje volleybal. Inmiddels zijn we zo gewend dat we de flitspalen op de Groningse ring blind weten te vinden. Zonder boetes kwamen we zo voor de tweede keer dit seizoen aan bij het studentensportcentrum in Groningen. De nederlaag tegen Veracles van een paar weken geleden lag nog vers in ons geheugen. En blijkbaar waren de studenten ons ook nog niet vergeten, want bij aankomst werden we onthaald met een heus spandoek. Dat deed ons deugd in deze tijden van voornamelijk digitale communicatie!

Nadat we ons het hoofd gebroken hadden over de vraag wie van ons in vredesnaam toch die ‘Smid’ was begon de wedstrijdvoorbereiding.  Die bestond voor Daan uit het hard op een blauw-gele trommel slaan en nog harder ‘Doo-nie-tas’ roepen, wat hem op welgemeende bijval van het studentenpubliek kwam te staan. Henrico was nogal onder de indruk van de styling van de libero van Donitas-laag en stelde alles in het werk om zich te laten vereeuwigen met deze sympathieke jongeling. Kijk niet raar op als ook onze eigen libero binnenkort in aangepaste outfit de zaal betreedt! De rest van de ploeg beperkte zich tot het standaardrijtje: kleedkamer vinden – plassen – kleding bij elkaar zoeken – Sneeuwwitte bruidsjurk zingen – warmlopen – inslaan verliezen – handen schudden.

Om de studenten een hak te zetten startte Peter met de oudste basis die hij kon verzinnen. Dat ging twee sets aardig (16-25, 16-25). Maar ja, de concentratie gedurende langere tijd vasthouden is niet eenvoudig voor de senioren. Misschien dat het ook iets met conditie te maken had. Of met afleiding door ontwikkelingen op de tribune of het naastgelegen veld. Of doordat Doo-nie-tas beter ging spelen. Anyway, de altijd lastige derde set ging naar de sympathieke thuisploeg, die dat puntje overigens goed kon gebruiken. In de vierde set stuurde Peter voor de zekerheid Daan en Wouter nog even  het veld in. Halverwege de set kon Wouter de beide thuisblijvers Herjan en Matthias dan ook via whatsapp geruststellen dat we de zaken inmiddels onder controle hadden.

Nadat Gaillard jr. zijn telefoon had opgeborgen liepen we uit naar 19-23. En via 20-23 vervolgens soepeltjes naar 21-23 en via een fraaie stijg-achter-en-net-uit zelfs 22-23. Met een uiterste krachtinspanning werd het om iets over half vijf uiteindelijk 22-25. Weer vier punten voor ons en een voor die anderen.

Terugkijkend kunnen we constateren dat de Donitas-thuisdag meer sfeer op de ACLO brengt dan de Veracles-thuisdag (al kan dat ook aan het door ons behaalde resultaat te wijten zijn), dat de maaltijden in de Sportbar onverminderd van hoge kwaliteit zijn en dat het concept met pitchers bier hulde verdient. We hebben daarom gezamenlijk besloten om vanaf volgend seizoen in Groningen te gaan studeren c.q. onze studies daar weer op te pakken. Tot die tijd proberen we er in Elburg iets moois van te maken. Te beginnen volgende week tegen VC058 uit Leeuwarden dat Kangeroe dit weekend een pak slaag gaf. Aan de bak dus weer!