Na onze rij aan overwinningen konden we afgelopen zaterdag bijna niet anders dan verliezen. En dat hadden we al lang en breed geaccepteerd, totdat bleek dat we tegen onszelf moesten spelen. Twee teams op het veld, waarbij alles op elkaar leek. Het inspelen zag er aan beide kanten van het net hetzelfde uit. Een beetje onhandig en klunzig. Het inslaan idem. Met enkele ferme tikken van een aantal onbenullige spelers, maar vooral veel netballen, prikballen, raketlanceringen en fladderballen leek het wel of Elburg tegen Elburg in Elburg speelde. En dat maakte ons zenuwachtig. Het kon toch niet zo zijn dat het volleybal ging verliezen in Elburg. Zeker niet VAN Elburg. Gelukkig ging het de eerste set redelijk en wonnen we. Dat gaf rust. Zo veel rust dat we de Elburgse opponenten de kans gaven veel punten te maken. Hun services ketsten van onze onderarmen en onze aanvallen, die doorgaans met prikken en smijten toch een aantal punten opleveren, werden van de grond geraapt. Het vervelende was dat onze tegenstanders hetzelfde deden, behalve dat zij wel punten maakten. Zo voelt dat dus… frustrerend en irritant. En omdat Elburg daar mee door bleef gaan waren we even helemaal van het padje. De…
Lees verder