Volleybal is een spelletje waarin een veelheid aan factoren van invloed is op de uitslag van de wedstrijd. Lengte van de spelers is er zo een. En ervaring. Conditie ook, denken sommigen. Anderen zoeken het in mentale weerbaarheid. Maar afgelopen zaterdag bleek maar weer eens dat een wedstrijd uiteindelijk beslist wordt door de factor techniek. Of eigenlijk gebeurde dat al de woensdag ervoor. Toen stuurde de coach van Lycurgus namelijk een whatsapp-bericht (techniek!) met de vraag of Peter G. het wedstrijdformulier alvast wilde invullen via de digitale Nevobo-app (techniek!), want dan konden we op zaterdag lekker snel ballen. Een absolute beginnersfout, want dezelfde Peter G. manipuleerde eerder dit seizoen samen met zijn zoon via dezelfde app al een competitiewedstrijd van een niet nader te noemen eerste damesteam van een volleybalvereniging uit Elburg vanaf zijn eigen knusse tweezitsbank. De stand van de betreffende wedstrijd op het digitale formulier schoot tijdens de match alle kanten op behalve de juiste en de beide telsters schijnen nog steeds in opperste verwarring. Maar dat terzijde. De heer G. was niet te beroerd ook voor de wedstrijd van Heren 1 tegen het beloftenteam van Lygurcus de app te bedienen en in no-time was de spelerslijst ingevoerd.
Goedgehumeurd reisden we des zaterdags dan ook af naar het Noorden, onder het bekende motto ‘er gaat niets boven Groningen, behalve sporthal Beijum’. Volgens de bordjes moesten we spelen op veld 2, maar dat leek een vergissing want daar was een verzameling rijpe mannen in bonte kleding aan het voetballen. En het moet gezegd, ze toonden een meesterlijke balbeheersing (techniek!). Toen we toch maar onze eigen warming-up startten, waren meewarige blikken ons deel: ‘kijk, ze spring’n ook nog…’. Groot was onze verbazing toen diezelfde mannen, weliswaar met een gezonde dosis tegenzin, volleyballen pakten en mee gingen doen met het inslaan. De kenners onder ons ontwaarden bij nadere inspectie de bijna voltallige eredivisieselectie van Lygurcus uit het seizoen ‘93/’94, aangevuld met wat lengte en een Olympische medaillewinnaar. Dit kon niet goed gaan voor de trots van Elburg. De Lygurcianen begonnen met waar ze bekend om staan: een slow start om de tegenstander zand in de ogen te strooien. De wedstrijd ontrolde zich volledig volgens het strijdplan, dat ook voorzag in het inbrengen van geheim wapen Kramer op een comfortabele achterstand van 12-19. De superaanvaller meldde zich aan de wedstrijdteller om in te vallen. Peter G. had hierop echter geanticipeerd en het digitale wedstrijdformulier (techniek!) dermate ontregeld dat een onderbreking van vijf minuten nodig was om het geheel weer aan de praat te krijgen. Boze tongen (en de beide EVV-supporters) beweerden achteraf dat Daan S. tijdens zijn plaspauze de wifi-schakelaar van sporthal Beijum had uitgedraaid. Maar dat is nooit bewezen… Anyway, de gedwongen pauze had een vernietigende werking op de geplande opmars van de thuisploeg. Er werden weliswaar nog een paar puntjes gescoord in de eerste set, maar al gauw werden de spieren strammer, de oogleden zwaarder en de dorstige kelen droger. Op 21-25 volgde 13-25. In de derde set richtten de Groningers zich weer enigszins op en namen een voorsprong van drie punten. Onder leiding van een ontketende Wouter (techniek!) en met het nodig veeg- en schilwerk (afbraakvolleybal!) vochten we ons punt voor punt dichterbij. Lygurcus toonde zijn klasse en bleef een neuslengte voor, maar brak uiteindelijk toen de scheids een Groningse veegbal affloot wegens gebrekkige….techniek. Derde set 21-25 voor ons. In de vierde namen wij een ruime voorsprong. Kat in het bakkie. Totdat een gemene serviceserie van Lygurcus en een reeks eigen aanvallende fouten ons opeens op achterstand zetten. Ons eindsprintje kwam te laat om de setwinst nog te pakken: 25-23 voor de blauwen. Vooraf hadden we ervoor getekend, nu was het toch weer een teleurstelling.
Fijn was wel dat de sympathieke Groningers nu toch met een goed humeur hun team-etentje konden nuttigen. Dat humeur werd nog beter toen bleek dat hun concurrent Zwolle had verloren van Flash Veendam. Naar verluidt bleef het nog lang onrustig in de Martinistad… Niet in Elburg, want wij waren onze borsten aan het nat maken. Zaterdag 20 december is immers onze laatste voorbereidingswedstrijd op het Oliebollenmixtoernooi. Dan krijgen wij reuzendoder Flash op bezoek. Mocht u van hard slaan houden, kom zaterdag dan op tijd naar de sporthal, want dan laten de mannen uit Veendam zien hoe je een bal tegen het dak heit. Hopelijk alleen bij het inslaan trouwens…