Letterlijk vertaald betekent The diving ducks, de duikende eenden. We kennen allemaal het dier, de eend. Deze dieren zijn nooit alleen en vormen samen met de rest van de groep een heel mooi geheel. Zelfs als er één een tijdje uit de groep is, dan wordt deze altijd weer in de groep opgenomen. Eenden kwetteren, ze zijn (bijna) nooit stil. Eenden lopen vlot en als ze wat ouder worden, beginnen ze ietwat te waggelen, maar ze worden uiteraard niet minder waard. De oudere eenden sturen hun kroost aan, terwijl diezelfde kroost weer moeite heeft om te luisteren en volledig vertrouwt op hun eigen fysiek. Als ze hongerig zijn of als ze fanatiek aan het spelen zijn, dan duiken ze als gekken en gaan voor alles. Als ze moe zijn, dan worden ze wat stiller en als ze opgewonden zijn, dan beginnen ze steeds harder te kwetteren en wil de één nog harder kwetteren dan de ander. Hier komt de Woerd (mannelijke eend) dan als een echte leider naar voren en steekt letterlijk en figuurlijk boven de groep uit en leidt het geheel in goede banen. Als een geheel gaan ze hierna op jacht naar de vissen en vreten alle partijen vis op, om vervolgens voldaan uit te buiken en vervolgens weer verder te kwetteren. Waarom dit begin aan een nog te volgen verhaal over DAMES 3 van EVV Elburg? Voor mij is dit team het best te vergelijken met de duikende eenden. Ik heb ze het hele jaar gevolgd. De ene keer van dichtbij (zelfs heel dichtbij) en de andere keer weer van afstand, maar altijd met veel belangstelling. De speelsters heb ik als individu gezien, waarbij ze niet extra opvielen en ik heb ze als geheel gezien en dan is het een topteam. Nadeel: ze zijn bijna nooit stil. Het is een mix groep van jong en oud. De één loopt wat makkelijker dan de ander (waggelend?), maar compenseert dit door de slimmigheid. Ze sturen (soms letterlijk) hun kroost aan, terwijl de jongeren nog harder gaan knokken en fysiek alles in de strijd gooien. Samen willen ze elke wedstrijd tot een goed einde brengen en ze gaan voor elke bal. Ze duiken letterlijk op alle ballen (de één valt wat langzamer dan de ander, zwaartekracht??) en zijn net duikende eenden. Soms zijn ze zo moe van de inspanningen, dat ze wat stiller zijn (echt niet vaak, hoor), maar als het niet loopt, dan begint de één nog harder te kwetteren dan de ander. Op die momenten komt de coach van de dames erbij en laat, met een bewonderenswaardige rust, iedereen in zijn waarde en weet de dames weer op één lijn te krijgen. Hij steekt er figuurlijk (in ieder geval letterlijk) met kop en schouders bovenuit. Vervolgens gaan ze als een stel hongerige eenden het veld in en vreten de tegenpartij op en winnen elke wedstrijd. Hierna wordt er gezamenlijk wat gedronken en tevreden teruggeblikt op de wedstrijd en hebben ze weer genoeg adem om verder te kwetteren.

Donderdag 15 April 2010. De grote avond voor de dames. Vandaag willen ze kampioen worden. Ze beginnen zenuwachtig aan de wedstrijd en laten de eerste set dan ook heel slim lopen en sussen zo de tegenstander in slaap. Intussen warmen ze kalmpjes aan op en weten dat ze kunnen vertrouwen op de jonge, gretige meiden en op de ervaring van de oudere dames. De coach blijft rustig en geeft ze de juiste technische aanwijzingen, zodat de zwakke plekken van de tegenstander bloot gelegd worden. Juny is de coach die enorme rust uitstraalt en de dames vertrouwen schenkt. Sonja pakt als libero (bijna) alle ballen en wordt gesteund door de jongere meiden om haar heen. Ze legt de passes bij de spelverdeelster. Lisette, leek totaal niet zenuwachtig en stuwt het team, als spelverdeelster, naar grote hoogtes en legt perfecte ballen neer. Betsy sleurt en trekt over het veld en is niet vermoeid te krijgen en zweept het team op, om niet te verslappen. Het fanatisme straalt eraf. Diny slaat de ballen vanaf de zijkanten heel slim in de gaten die de tegenstander laat en is stil, geconcentreerd en solide. Rianca straalt vreugde, plezier uit en elke keer als de tegenstander het veld klein maakt, slaat ze de ballen rechtdoor in de hoeken en weet de tegenstander horendol te maken. Annemarie is de middenaanvalster, die goed kijkt en de ballen prikt en naar de hoeken slaat en onvoorspelbaar is. (als je voorspelbaar bent, dan ben je makkelijker te verdedigen). Als er kracht nodig is en een verbeten uitstraling, dan komt Rianne in beeld. Zij kan dwars door alle blokken heen slaan en gaat dan gelijk over tot (lichte) intimidatie. Zo’n speelster heeft elk team nodig. Annechien is de “stille” van het team. Als een schim misleidt ze de tegenstander. Zij verdedigt fantastisch en is in staat om met de zijkant van de hand, de ballen op een extreme manier diagonaal binnen te slaan. Achterover buigend, met haar elastische rug, slaat ze alle moeilijke ballen hard en scherp diagonaal binnen de drie meter. Ook werd het team het gehele jaar, in training en wedstrijd, bijgestaan door de youngsters Marlon en Belinda. Marlon, de talentvolle buitenaanvalster die altijd een enorme rust uitstraalt, veel ballen van de vloer haalt en de ballen vanaf de zijkant het veld inknalt. Belinda, de talentvolle middenaanvalster die de ballen de hoeken inveegt, de snelle aanvallen voor haar rekening neemt en blokkerend haar mannetje staat. Beide meiden zijn jong en soms wat slaperig. Hier zien de ouderen, met hun ervaring, dat aansturing nodig is voor hun kroost (zelfs letterlijk). Hierna zijn ze weer in staat om te vlammen. Ze misten zelfs nog de onvoorspelbare aanvalster “pur sang” Robin. Zij zorgt ervoor dat de meest onmogelijke ballen, als de tegenstander al juicht, toch nog over het net komen. Ze doet dit zo vaak, dat het geen toeval meer is en vervolgens glimlacht ze minzaam over zoveel “domheid” bij de tegenstanders.

Onder aanmoedigingen van de vele meegereisde supporters en het zenuwachtige bestuur (klasse dat ze er waren) werd er gestreden en gedoken op elke bal. Na elke slechte bal werd er positief aangemoedigd, de scheidsrechter werd voorzien van opbouwende kritieken, elke (snelle) loopactie werd voorzien van applaus, elke (duik)redding en elke goede aanval werd gevolgd door gejuich. Ze doken als eenden op hun prooi en lieten niet meer los en toen de kruitdampen opgetrokken waren, hadden ze de volgende twee sets gewonnen en bleek wat een TEAM er stond. KAMPIOEN en ongeslagen !!!!!!! Hierna trakteerden ze het publiek ook nog op een winnende vierde set en bleek het fanatisme en de veerkracht, want dat is een zeer moeilijke opgave. Het kampioenschap wordt pas echt gevierd op 24 April, want net zoals de eenden willen ze eerst Robin weer in de groep opnemen. Ze hebben gestreden met het fanatisme van echte Engelsen. Nietsontziend en van het woord opgeven hebben ze nog nooit gehoord. Uiteraard is het vergelijk met eenden als wat grappig bedoeld, maar ook met een serieuze toon. Zij voldoen het best als een groep, terwijl het individu binnen de groep wordt gekoesterd en dit wordt in goede banen geleid door de woerd. Deze meiden voldoen ook op deze manier met elkaar en onder leiding van Juny.

Hun fanatisme en groepsgevoel maakt ze voor mij echt THE DIVING DUCKS.

Gefeliciteerd van een bewonderaar.