Hey Marieke,

Ken je dat gevoel dat je de hele set denkt dat de tegenstander echt veel beter is? En dat je kansloos achter ze aan hobbelt? En aan het eind weliswaar een paar puntjes inloopt, maar nooit het geloof hebt dat er nog iets te halen valt? En dat je bij het wisselen van helft dan toch de set blijkt te hebben gewonnen? Dat hadden wij zaterdag nou drie keer… Hier een beknopte reconstructie, waarbij ik voor de wedstrijdfeiten op mijn beperkte korte-termijngeheugen moet vertrouwen, omdat ze in Amersfoort een digitaal wedstrijdformulier gebruiken en ze geen usb-kopie wilden verstrekken.

Met een verrassend grote selectie stapten we zaterdagavond sporthal Midland binnen. We hebben even geen blessures, Remco mocht na zijn galavoorstelling tegen Apollo starten als basisspeler op midden (maar gaat er aan het net uit voor de libero’s) en ook Daan had weer tijd gevonden om aan te sluiten. Dat vinden wij altijd gezellig. Niet alleen vanwege Daan’s aanwezigheid, maar ook omdat-ie altijd een hele horde enthousiaste fans meebrengt. Met name Margriet soon-to-be Schouten maakte indruk met haar vocale uitbarstingen en overstemde regelmatig de fanatieke Amersfoortse trommelaar. Nadat ook de vertegenwoordigers van het Haagse Sovicos, dat in 2004 Nederlands Kampioen bij de veteranen werd (goh mannen, wat speelden we toen lekker!), hun rollator hadden geparkeerd en schuifelend hun plek op de tribune hadden gevonden konden we beginnen.

Geheel volgens verwachting werden we vanaf het begin door de hardhitters van Keistad ongenadig onder vuur genomen. Onze onterechte 0-3 voorsprong verdween dan ook als sneeuw voor de zon. Twee weken geleden hadden we ons in eigen huis gewillig laten slachten door Keistad en die kant leek het nu ook weer op te gaan. Op 20-16 was voor iedereen duidelijk dat we ons beter konden gaan focussen op set 2. Wellicht zou onderschatting van Amersfoortse kant ons daarin kunnen helpen. Alleen Peter zag nog kansen en dacht met het inwisselen van Matthias voor Henrico nog iets te kunnen forceren. Onze student greep dit moment echter aan om een openstaande rekening te vereffenen… Hij liep naar de wedstrijdtafel en sprak de legendarische woorden: “Wissel: 3 voor 9”. Waarop onze nummer 9 Rik, die zichzelf wel lekker vond spelen, onthutst naar de kant keek; recht in de stralende grijns van Thijs, die zijn wraak voor het akkefietje van vorige week binnen leek te hebben. Peter corrigeerde echter razendsnel, tweede scheidsrechter Kloppers (inderdaad, dezelfde als bij de klucht tegen Apollo) reageerde begripvol en zo kwam toch nummer 2 Henrico naar de kant. Keistad was wat van slag en miste de daaropvolgende aanval. Omdat we (of eigenlijk…Remco) daarna wat balletjes van de grond pakten slopen we dichterbij. Op 23-22 hijgden we Keistad in de nek na weer een geslaagde verdediging. Nu was het de beurt aan Henrico om vanaf de kant initiatief te nemen. Zoals bij onze buitenaanvallers gebruikelijk begint te worden, begaf hij zich zonder overleg met Peter naar de wedstrijdtafel. De attente scheidsrechter Kloppers zag hem naderen, met op de achtergrond wederom de verbijsterde blik van onze coach, wist wat er ging komen (het kenmerkt een goed leidsman dat hij zijn pappenheimers kent!) en maakte resoluut het gebaar van een wissel. Matthias (die zichzelf wel lekker vond spelen) verbleekte, Peter ontplofte…. Maar Kroes liep langs de scheids naar de wedstrijdtafel, pakte een dweil en wierp die het veld in zodat een vervelende vochtplek kon worden weggewerkt. Toch maar geen wissel dus… Keistad was wat van slag en miste de daaropvolgende aanval. Een rally verder stonden we zomaar op setpoint! Keistad dacht dat ongedaan te maken met een harde aanval net buiten de lijnen. Gelukkig dacht de relaxed leidende eerste scheidsrechter De Booij daar, op dringend advies van de heer Kloppers, anders over*. Een onverwachte opsteker!

– Een treffende tekst uit het wedstrijdverslag van Keistad –

De tweede set was inderdaad van eenzelfde laken een pak. Zullie kwamen op voorsprong, wij kwamen langzaam dichterbij. En op een 21-23 voorsprong waren we toch weer dicht in de buurt van setwinst. De spanning die dat met zich meebracht leek Woutertje teveel te worden. Want na een keurige verdediging van Matthias mislukte een setup naar linksvoor volledig. In plaats daarvan flubberde de bal achterover uit Wouters handen, over het net, voor de voeten van de verbaasde libero van Keistad. Met gebalde vuisten probeerde Gaillard jr. nog de indruk te wekken dat hier sprake was van iets slims, maar wij weten beter. Keistad was wat van slag en miste de daaropvolgende aanval. 0-2 voor ons!

Deed Cedric nog iets raars dit keer, vraag je je intussen misschien af? Nou dat viel eigenlijk reuze mee. De druistige jongeling heeft duidelijk geleerd van het nare Apollo-incident. Dat werd duidelijk bij het bijvullen van de waterflessen. Niet meer het hele krat tegelijk, maar ditmaal flesje voor flesje. Dat-ie zich daarbij meermaals langs het inmiddels in drommen toegestroomde publiek (mede ter ere van een kampioensfeestje van Keistad dames zoveel) moest wurmen, nam hij op de koop toe. Hulde!!!

Anyway, ook set 3 en 4 liepen volgens het bekende patroon. Met dien verstande dat Keistad ons vertrouwen dat ze het ook aan het eind van de vierde set wel weer zouden verkloten, diep beschaamde. En zo de laatste set met 25-22 van ons stal. Maar goed, nadat onze buitenaanvallers hun onderlinge ‘fittie’ onder de douche fysiek verder uitgevochten hadden, konden er vier dure punten in de achterbak mee naar Elburg.

Door de uitslagen van afgelopen weekend blijft het ontzettend spannend rondom de degradatiezone. Voor Orion is het doek gevallen, maar die moesten ook een ongelijke strijd leveren tegen blessures, scheidsrechters, Nevobo, ploegen zonder zelf aangetrokken jeugdspelers, handballende spelverdelers, tegenwind en andere oneerlijkheden. Zeven andere ploegen komen nog in aanmerking voor rechtstreekse degradatie of p/d. En zoeken dus naar manieren om te ontsnappen. Zo maakten Scylla (Jord Brethouwer), Keistad (Lars Lorsheid), Rebelle (Harry van den Brink) en Lygurcus (Peter Barla, Jur Veerman, Kasper Schoonen, Wim Kramer, Marcel Huisjes, Erik Janse, Bernard Rosing, Albert Taaij, Ronald Zoodsma) al bekend om in de laatste twee wedstrijden oud-eredivisiespelers te zullen inzetten. Om volgend seizoen weer eerste divisie te kunnen spelen, zullen wij dus óók iets moeten doen. Het technisch kader van Heren 1 zag dit al enige tijd aankomen en heeft zich vanaf het najaar gestort op de voorbereiding van het noodscenario.

Het was wat gepuzzel met agenda’s, maar we zijn blij dat ook wíj komende zaterdag een stevige kwaliteitsimpuls krijgen (waarbij we ons stiekem ook verheugen op de aanwezigheid van zijn lieftallige echtgenote…). Hoewel hij zich de laatste jaren vooral op beachvolleybal heeft toegelegd (onder andere ooit samen met onze eigen Nubbie), is de binding met EVV natuurlijk altijd gebleven. En we vertrouwen erop dat zijn zaaltalenten onverminderd groot zijn gebleven. The return of the legend!!! Komt dat zien, zaterdag 16 april in ‘t Huiken. Maar wees wel op tijd, want we spelen al om 16.00 uur, zodat we genoeg tijd hebben voor het eindfeest ’s avonds.

Tot zaterdag!

Henoch

* Onmiddellijk na de wedstrijd toonde Keistad videobeelden die leken te suggereren dat de bal enigszins in was, maar kenners herkenden een stukje video-nabewerking waar meestervervalser Han van Meegeren jaloers op zou zijn!