Hey Henoch, (Of moet ik coach zeggen)

Zaterdag was het dan eindelijk weer zo ver, met ons oudeteam een avondje ouderwets H1 kijken.

In onze appgroep (iets met “winen, dinen en lady’s) was de voorpret al een tijdje geleden begonnen.

Dus om 17.15 zaten wij, aan de toch wat minder gezellige vorm bar, ons eerste Warsteiner, o nee Heineken biertje. Natuurlijk kon het patatje satésaus niet ontbreken. Wat gelijk opviel was de techniek die tegenwoordig gebruikt wordt. Geen hard roepende Annelies “nummer 94” maar een piepend apparaatje.

Op de behoorlijk volle tribune was er alleen nog plek op de trap, naast een enorme …. Met een oudere man, die alleen maar kei-hard, kei-irritant, Kei-stad riep. Maar wat een verrassing om te zien dat jij stond te coachen en dat we hoorden dat Herjan de trainert is. Gelukkig waren sommige dingen niet veranderd. Want het spel was prima, dat jullie tegen de nr 1 speelden was niet te zien. Zelfs een setje gepakt,  dat kwam vast door de enorme aanmoediging vanaf de tribune “GROENE SHIRTEN, ZWARTE BROEKEN EVV!!”

Na de wedstrijd was het vooral wennen dat René niet achter, maar voor de bar stond (blijkt al 5,5 jaar zo). Maar wat leuk om “de jongens” weer in het echt te zien/spreken, over kinderen die in 1x tattoos hebben, of al bijna 3 jaar zijn. Verder is er weinig veranderd

Na een soort “goedkeuring” van de “nieuwe” jongens, die netjes 1 voor 1 opstonden , hebben we wat oude verhalen opgehaald, (iets met glijden bij de bar). Maar ja zoals ik eerder schreef “what happens at ‘t Huiken, stays at ‘t Huiken” Enne see you at thebar

lieve groetjes Marieke