Hey Marieke,

Wat maak je ons nou???? Dat je even een seizoen geen wedstrijdjes speelt willen we best door de vingers zien. Maar wat je ons zaterdagavond flikte was echt tegen het flauwe aan. Ok, ok, het was een intens potje met een enthousiast meelevende tribune. En ja, DJ Jelmer deed ook goed zijn best. Maar om dan naar ’t Huiken te bellen wegens geluidsoverlast…. Beetje lullig he! En daarna nog twee keer, net zolang totdat de geluidsinstallatie op slot moet?? Niet fijn! En helemaal niet als je dat ook nog anoniem doet. Da’s nog erger dan vanaf de bank een digitaal wedstrijdformulier manipuleren… Kom volgende keer gewoon lekker weer op de tribune zitten. Veel leuker joh!

Je hebt vorige week wel een enerverend potje tegen Sovoco gemist trouwens. Na de prima eerste opslagen van onze Talenten van de Week Deon Veldkamp en Joël van Boven dachten we dat we de gasten wel op de knieën hadden, maar niets was minder waar. Ze bleken een uitgekiend strijdplan te hebben. Vanaf het eerste punt begonnen ze met z’n allen ‘Hup Kroes’ te roepen. Keihard en onophoudelijk. Daar hadden wij niet op gerekend. Nu is algemeen bekend dat hard roepen naar een tegenstander onsportief is, maar de scheidsrechters deden er helemaal niks tegen! Die stonden alleen maar te loeren op een kans om Wouter een gele kaart te geven. En dus lag het niet aan ons dat we de eerste set verloren.

Toen we ons een beetje op de gemene tactieken van Sovoco hadden ingesteld ging het gelukkig iets beter. We wonnen de tweede set en hadden ook de derde voor het grijpen. Maar toen kreeg op 20-16 eerst Wouter eindelijk zijn verdiende gele prent voor het spelen met een half losse veter. En meteen nadat Daan even later op briljante wijze (met links!) 22-20 had gescoord, maakte hij een schwalbe en greep naar zijn enkel. Dat doet-ie normaal alleen in oneven weken, dus we hadden meteen door dat hier iets niet in orde was. Wisselen die hap. Harry keek om zich heen, zag op de reservebank alleen geblesseerde prutsers en besloot op democratische wijze zichzelf in te wisselen. En zo debuteerde op 4 november 2017 de eerste oud-international ooit in het eerste herenteam van EVV. Het spreekt vanzelf dat ons setpoint werd verzilverd door middel van een kill-block van de gewaardeerde speler/coach.

Onder het motto ‘never change the only team you have’ gingen we met dezelfde opstelling het veld in voor de vierde set. Langs de kant ontstond enige consternatie over de vraag wie de ijszak mocht gebruiken, want inmiddels had ook een van de Talenten van de Week zich een gat in het hoofd gesupporterd. Het basisteam kreeg het ondertussen steeds moeilijker met de sprongopslagen van Soest.  Maar op 20-23 repareerde Woutertje dat met 4 listige floatertjes. We moesten dat acapella (ok, ok, wel begeleid met trommel) vieren, omdat de DJ vlak daarvoor het zwijgen opgelegd was. Het matchpoint ook benutten bleek net teveel gevraagd en via 27-29 werd het dan toch nog een tiebreak. Die ging met 15-nogwat naar ons. Als schrale troost, zeg maar.

Natuurlijk gaan we niet bij de pakken neerzitten en trainen we hard om de teleurstellende vierde plaats op de ranglijst te verbeteren. Want vanmiddag tegen Zwolle zal er uit een ander vaatje getapt moeten worden. Om over de bekerwedstrijd tegen Hengelo (dinsdag 21 november 20.45u) maar te zwijgen (want dat moet van Harry). Zo hebben we afgelopen week stevig geoefend op het zetten van een stabiel driemansblok:

En Cedr heeft – stiekem met het oog op een mogelijke bekerontmoeting met Lygurcus – al een imponerende hoogtestage afgewerkt:

Nou, dat was het maar weer even. Zoals je merkt, met volleybal heeft allemaal nog steeds weinig te maken. Kom dus dinsdagavond de 21^e gezellig naar ons eerstvolgende thuiswedstrijd. En mocht je onverhoopt verhinderd zijn, ga je dan niet thuis vanaf de bank met de wedstrijd bemoeien. Dan had je maar supporting teammanager moeten worden…