Trots waren we zaterdag! Apentrots zelfs!!! Want na het behalen van de rijbewijzen van onze mini’s Remco en Matthias en de diploma’s van Daan en Henrico werd er in sporthal Oosterholthoeve in IJsselmuiden wederom een majeure stap gezet in de individuele ontwikkeling van een speler van Heren 1. Met speels gemak werkte ons aller Henrico namelijk het examen scheidsrechter N3 af, waardoor hij sinds zaterdag deel uitmaakt van de selecte groep van 115 arbiters die wedstrijden op tweede divisie niveau in goede banen mogen leiden.

Om eerlijk te zijn kwam deze nieuwe stap in de imposante volleyballoopbaan van heer Kroes voor de meesten van ons als een volslagen verrassing. De laatste paar weken was wel duidelijk geworden dat de routinier – die niet-duiken tot een ware kunst heeft verheven – zich aan het oriënteren was op een nieuwe fase in zijn carriere. Maar het opzichtige gehengel naar een positie op midden legden wij uit als een tijdelijke oprisping van midlife crisis bij de bijna veertiger. Toen Peter in de voorbespreking de onheilspellende woorden sprak “welke ongebruikelijke opstelling je in het veld ook tegenkomt…los het op!” was voor iedereen dan ook duidelijk dat Henrico zijn pleziertje op midden gegund zou worden. Nadat hij de talentvolle diagonaalspeler van Set Up een paar keer opzichtig over zich heen had laten slaan, bleek echter dat Kroes deze avond andere plannen had. Toen de sympathieke thuisploeg via alweer een mokeraanval de opgelopen achterstand tot 19-20 meende te hebben teruggebracht, signaleerde onze spelregelexpert een opstellingsfout bij de IJsselmuidenaren. Na een korte discussie werd duidelijk dat hij dit scherp had gezien, zodat de stand naar 18-21 werd gedraaid. Achteloos gooide Henrico daarop een arbitrale quiz-vraag in de groep: “Jongens, wie denken jullie eigenlijk dat er bij ons moet serveren?”. Dat leverde aanzienlijk meer discussie op. “Remco!”, “Nee, die heeft al geserveerd”, “Rik?”, “Laten we het de scheidsrechter vragen”, “Ik heb dorst!”, “Toch Remco?”, “Lootjes trekken?!”, “Nee, dan wint Rik toch weer…” etc. De enige twee personen in De Oosterholthoeve die precies doorhadden hoe het zat waren de sympathieke eerste scheidsrechter en de al even sympathieke Kroes. De beide ervaren rotten keken elkaar eens aan, vonden dat het allemaal wat lang duurde en besloten van plaats te wisselen. Gracieus als een gazelle beklom Henrico de bok en soepel als een Kroes sleepte de scheidsrechter zich naar de achterlijn. Met een gedecideerd armgebaar gaf de nieuwbakken umpire het sein om te serveren, waarna een listige opslag richting positie 5 volgde die niet op de juiste wijze verwerkt kon worden. De jonge thuisploeg bleek snel te hebben geleerd van de eerdere eigen opstellingsfout, want ogenblikkelijk constateerden zij dat er iets niet in de haak was. Met de tranen in de ogen van het lachen toonde Henrico zich uiteindelijk zelf bereid om de wedstrijd met een service te hervatten. En omdat het met tranen in de ogen lastig volleyballen is, zal het niemand verbazen dat we de 18-21 voorsprong op ingenieuze wijze alsnog wisten om te zetten naar een 25-22 nederlaag. Never mind, de examinator was ontzettend tevreden over het kordate optreden van Henrico. Van de zijde van Set Up werden de prestaties van de beide aangewezen arbiters achteraf uiterst kritisch onder loep genomen, maar ook van hen niets dan lof over het optreden van de aspirant-umpire met zijn groene shirtje en zwarte broekje.

Feest dus voor iedereen in de sfeervolle sporthal. Kroes geslaagd, Set Up een setje en het scheidsrechterskorps weer een lid rijker. In een heerlijke roes begonnen we dan ook aan de tweede set. Dat wil zeggen: Set Up begon aan de tweede set. Hun opslagen en aanvallen sloegen bouwputten in ons deel van het speelveld. Wij sliepen onze roes vredig uit. Totdat we wakker schrokken van een hinderlijk geluid. Het euforische thuispubliek bleek een traditioneel IJsselmuidens gezelschapsspel ingezet te hebben, waarbij het de bedoeling is dat met de rechterklomp in de linkerhand zo hard mogelijk tegen de houten tribune wordt geslagen. Bij voldoende deelnemers heeft dit een fraaie felle klank tot gevolg met een volume dat doet denken aan het geluidsniveau van de inspeelmuziek bij onze thuiswedstrijden. Na deze welkome wake-up call bleken we zeven punten achter te staan. Tijd dus om te gaan volleyballen! Via 24-21 kwamen we terug tot 24-24. En ook de daaropvolgende setpunten bleken niet aan Set Up besteed. Via 27-29 smaakten we het genoegen om de set alsnog in te pikken. Matig volleybal, maar toch een puntje. Of zoals een groot literator het ooit treffend verwoordde: “Daar mag best even op geleund worden. Dat er twee sets bijzonder slecht gespeeld is, daar kun je als sporter weinig mee. Waar je mee verder kan, is dat je door het negativisme heen er toch in bent geslaagd een punt te snoepen. De eerste sets van deze wedstrijd stop je vervolgens diep weg in de tas der ervaringen, om er voor de volgende alle veerkracht, overtuiging en branie weer uit te halen.”

Vol goede moed op naar de derde set dus maar. Die moed werd al snel groter toen bleek dat de munitie van het IJsselmuidense diagonaalkanon wat op begon te raken en de vocale ondersteuning voor de thuisclub vanaf de tribunes begon te kwakkelen. Een paar goede serviceseries deden de rest. En met 16-25 en 19-25 trokken we – zoals zo vaak geheel tegen de verhoudingen in – de wedstrijd naar ons toe. Snel de gezellige kantine in om aan de bar een versnapering te halen! Maar hoe Daan ook probeerde de groepsbestelling te plaatsen, hij wist de aandacht van het bedienend personeel niet te trekken. Afgrijzen alom!! De enige twee personen in De Oosterholthoeve die precies doorhadden hoe het zat waren de sympathieke barman en de al even sympathieke Kroes. De beide ervaren rotten keken elkaar eens aan, vonden dat het allemaal wat lang duurde en besloten van plaats te wisselen. In een mum van tijd ontfermde Henrico zich over de tap en kras als een Kroes begaf de kastelein zich naar de goede kant van de toog. Met een gedecideerd armgebaar gaf de nieuwbakken bartender het sein om te serveren, waarna een afgemeten bestelling richting tafel 5 volgde die vervolgens op juiste wijze verwerkt kon worden. Het spreekt vanzelf dat het daarop nog lang onrustig bleef in het IJsselmuidense etablissement. Zeker toen ook de plaatselijke drumband zich nog kwam melden. Om de bijzondere volleybalavond te vieren werd besloten tot een gezamenlijke optocht door het prachtige dorp. De fanfareleider overlegde nog even met de bespeler van de sousafoon over wat nu de beste route was. Ze leken er niet uit te komen. De enige twee personen die precies doorhadden hoe het zat waren de sympathieke drummer en de al even sympathieke Kroes. De beide ervaren rotten keken elkaar eens aan, vonden dat het allemaal wat lang duurde en….

TrommelKroes