En dan denkt u nu als welwillende lezer van dit stukje proza: waar hebben ze het over? Weer een reden om dit stukje te lezen mensen! Het begon namelijk op een koude dinsdagavond in maart… De lente is een dag terug begonnen en het zonnetje laat zich direct van zijn beste kant zien. Dit betekent dus de start van een geweldig seizoen (mooi weer, veel op het terras, beachvolleyballen op het strand, romantisch door de branding lopen met uw geliefde en meer van dat soort werk..) Het betekent echter ook dat het einde van het zaalvolleybalseizoen nadert en dat de prijzen dus binnenkort worden verdeeld!
Plaats van locatie was de warme zaal van sportcentrum ’t Huiken alwaar de mannen van H3 voor een volgepakte tribune hun tweede plaats in de competitie moesten verdedigen! De sfeer binnen de groep was goed en de promotie kon je al ruiken in Elburg. Toch moest er eerst nog een wedstrijd worden gespeeld en wel tegen het altijd lastige Vaassen.. De vorige wedstrijd tegen deze mannen was in een moeizaam gelijkspel geëindigd (met zowel extreme pieken als dalen van Elburgse kant..) en dus moest er deze avond wat recht worden gezet! Aanvoerder Titus nam ons even apart in de kleedkamer en legde nog eens uit wat er op het spel stond. Getergd als leeuwen kwamen we de kleedkamer uitstormen, klaar om de tegenstander op te vreten!
De eerste set liep moeizaam. Veel individuele fouten maakten dat we niet los konden komen van de tegenstander. Gelukkig voor ons maakte deze nog meer fouten en waren zowel Titus als Jochem aardig op dreef aan de buitenkant en wisten we toch langzaam maar zeker de punten binnen te halen die nodig waren voor de winst in deze set.
Tevreden met het resultaat, maar totaal niet tevreden met ons spel konden we ons na dit eerste punt opmaken voor de tweede set. In elk geval getergd om het publiek te laten zien dat we niet voor niets op die tweede plaats staan! Dat pakte toch anders uit… Het was weer een waar foutenfestival van beide kanten, maar toch bleken wij weer het geluk aan onze zijde. Ook deze set werd met matig spel binnen gesleept.
Coach Robert zag het gevaar en hij greep in. Olaf Haalstra (die ons kwam steunen, omdat Geert niet aanwezig kon zijn) mocht invallen op de diagonaal voor Julian. Wellicht dat dit verse bloed er voor kon zorgen dat de rest van het team wakker zou worden geschud. Dit pakte eerst goed uit! Olaf speelde leuk mee en maakte wat mooie punten. Op de buitenkant liep het ook weer lekker en de dreiging over midden van Hans en Berry was al genoeg om de tegenstander te laten wankelen. Helaas voor ons ontstond er aan het eind van de set een situatie waar wij verdedigend erg veel moeite mee hadden en de mannen van Vaassen slopen langzaam maar zeker dichterbij. Het terugwisselen van Julian kon ook niet meer voorkomen dat we deze set uit handen gaven. Enorm zonde en totaal niet nodig…
De laatste set waren we in elk geval gebrand om de overwinning mee te nemen. Het mocht niet gebeuren dat we weer gelijk zouden spelen tegen deze mannen. Dat gebeurde gelukkig ook niet, maar ook deze set werd op een weinig overtuigende manier binnengehaald door H3.
Eindconclusie: Lag het aan de druk van het publiek? Was het afscheid van onze spelverdeler datgene dat ons niet vrijuit liet spelen? Of waren we gewoon niet scherp genoeg deze avond? Niemand zal het ooit weten, want het is allemaal achter de rug. De overwinning was weer binnen en er werd naderhand op een mooie manier afscheid genomen van Sven. Hij zal ons volgend jaar weer voorzien van bruikbare ballen waaruit wij punten zullen scoren. Nog drie finales resten ons van de promotie, waar de zwaarste ons op zaterdag 2 april wacht. Dan moeten we uit tegen de koploper uit Swifterbant. Dit belooft in elk geval een mooie wedstrijd te worden en we zullen er dan alles aan doen om het gat met hen kleiner te maken!
Nu denkt u vast nog bij u zelf: wat is dat nu toch met die bal? Dat mag u zelf invullen. Insiders weten echter genoeg… Sven, hopelijk kun je er wat mee in India!