“Goed gedaan. Volgende keer eerst trainen”, stond er op het briefje dat Daan na afloop van de wedstrijd tegen SVS bij terugkomst op de parkeerplaats onder zijn ruitenwissers aantrof. Een ouderlijk advies, waar wij het natuurlijk van harte mee eens zijn, maar toch waren we ook best tevreden over het spel van onze linkshandige jongeling zónder trainingsarbeid. Mede door zijn ouderwetse mix van harde aanvallen en (vooral) laffe shotjes kregen we SVS uiteindelijk op de knieën.

En dat zag er lang anders uit. In de voorbereiding op de wedstrijd zorgde – behalve de afwezigheid van Daniel en het feit dat Rik als verzorger op het wedstrijdformulier stond – vooral het verslag van de wedstrijd Donitas-SVS voor de nodige onrust. De 2.10m lange SVS-diagonaal Erik Boel zou in bloedvorm zijn en had eigenhandig de Groningse studenten kapot geslagen. We trainden daarom de hele week op schuilen, bukken en terugrollen. Ooh, hoe gelukzalig zijn toch de onwetenden van geest!! Want toen we op de door hoge bomen omzoomde parkeerplaats bij de Schalkhaarder sporthal arriveerden, ontdekten we pas waar het echte gevaar lag. Eén van de bomen begaf zich langzaam richting ingang van de hal en bleek naast een indrukwekkende baard een sporttas met zich mee te dragen. Even hadden we hoop dat het de Schalkhaarder materiaalman zou zijn, maar nee…het bleek de 2.18m lange middenspeler van de tegenstander.

We maakten ons op voor een lastige middag en besloten onze focus te verleggen naar andere doelen. In eerste instantie werden dat de sta-tafels met grote pitchers bier (tijdens de wedstrijd van € 11 voor slechts € 8!) die achter het veld stonden opgesteld, maar al gauw werd duidelijk dat we te weinig kracht in de mouwen hadden om die afstand te overbruggen. Moeiteloos schakelden we over op het afleiden van het arbitrale duo Last en Blankevoort. De beide leidsmannen, die later overigens een uitstekende wedstrijd floten, hadden veel tijd nodig om het net op de juiste hoogte te hangen. Pas na een minuut of vijf signaleerden ze dat Wouter het net vlak voor het meten steeds een paar centimeter omlaag trok. Erg kinderachtig… Overigens liet ook SVS zich niet onbetuigd. Nadat de libero de toss-munt van de scheidsrechter had gepikt, stelde de thuisploeg zich provocerend met de hele selectie naast de zijlijn op voor de line-up. En dat mag niet! Wij dreigden daarop hetzelfde te zullen doen. Maar Gert-Jan was bij de les en wees erop dat we zo weinig spelers hadden dat iedereen er al stond. Een van de vele loze dreigementen van de dag.

Goed, het duurde dus even voordat de wedstrijd op gang kwam, maar toen ging het ook snel! Omdat Cedric had aangegeven dat-ie centercourt zo gaaf vindt, hebben we hem alle ruimte eromheen laten zien. Halverwege de eerste set kwam de eerste pass eindelijk op positie 2/3. Maar toen werd onze middenaanval, waar het etiket ‘loos dreigement’ prima op paste, uit stand afgeblokt door een van de torens van SVS. Om een lang verhaal kort te maken, wij maakten weinig punten en zij een heleBoel: 25-18 en 25-17.

NB: De buitenblokkeerder is 1.92m…

Na de tweede set ontstond een hoop beweging langs de kant van het veld. Niet zozeer aan onze kant, maar aan de achterzijde van het veld, waar men zich naar de kantine haastte om vóór het einde van de slachtpartij nog een paar voordelig geprijsde pitchers in te slaan. Voor je het weet kosten ze immers weer € 11! Wij waren inmiddels ook wel aan een biertje toe, maar Nubbie – die waarschijnlijk de eerste twee sets niet helemaal meegekregen had – begon opeens over een vijfde set. U denkt wat wij ook dachten: een loos dreigement! De derde set keutelden we inderdaad lekker verder, hoewel we dit keer wat minder ver achter de thuisploeg aan hobbelden. Sterker nog, op een 17-21 achterstand leek een nederlaag met draaglijke cijfers binnen bereik. Wouter dacht daar echter anders over en na zijn servicebeurt stonden we tot onze stomme verbazing op 21-21. Daan kreeg niet veel later de sporthal zelfs stil door ons met een stomp-service op setpoint te brengen. Voordat Schalkhaar – en wij ook – hiervan bekomen was wisselden we van helft en hadden we in ieder geval een wedstrijdpunt (23-25). De vierde set was eigenlijk de minst spannende. Van Gert moeten we zijn eenhandige killblock op midden noemen, maar verder maakten Henrico, Nubbie en Daan vooral handig gebruik van ons lengtevoordeel door de ballen op okselhoogte langs het blok te frommelen. De 13-25 winst was een logisch gevolg. En voor we het wisten stonden we te tossen voor de vijfde set. SVS had er begrijpelijkerwijs weinig schik meer aan en schonk ons de zege. Hoewel ook gezegd moet worden dat Matthias een keer verdedigd heeft en Daan – die voor eens en altijd duidelijk heeft gemaakt dat trainen een overschat concept is – naar eigen zeggen ook.

En zo boekten we een week na de historische eerste overwinning in de eredivisie een minstens zo historische eerste uitzege in de eerste divisie. Na een gezellige nazit met de sympathieke thuisploeg, waarbij de pitchers helaas weer marktconform geprijsd bleken, begon het vooruitkijken naar de volgende uitdaging: de loodzware tweede ronde van de Nevobo-beker waarin we naast gastheer Olhaco ook SVS weer treffen. De kenners weten dat EVV nog nooit in de tweede bekerronde werd uitgeschakeld. Onder het motto ‘je kunt niet elke week geschiedenis schrijven’ gaan we het gewoon maar proberen komende zaterdag…