Ruim 40 kilometer rende Phiddipides een tijdje  geleden terug naar huis om te melden dat de
Atheners de Perzen in een onbeduidende burenruzie hadden verslagen. Na de
legendarische woorden “Νενικήκαμεν!” viel de arme Griek dood neer en restte hem
slechts de schrale troost de geschiedenis in te gaan als grondlegger van de
marathon.

Waarom deze historische terugblik? Een wedstrijdverslag
hoort immers over volleybal te gaan? Dat klopt, maar het kritische
lezerspubliek van de EVV-site heeft inmiddels meer wensen. Niet alleen moeten de stukjes
meer volleybal bevatten, ze moeten ook eerder gepubliceerd worden. Veel eerder.
Gelukkig heeft de wereld zich sinds Phiddipides enigszins ontwikkeld, waardoor
we geen boodschappers hoeven te laten rennen en communicatie vlotter en gezonder
kan verlopen. Bij deze dus: "We hebben ze verslagen, de Harderwijkers".

Dat ging zaterdag overigens niet helemaal vanzelf. In de eerste set
begonnen we onrustig, het leek wel alsof er iets op het spel stond. Om nog iets
van de passes te maken legde Remco afstanden af waar Phiddipides van zou
blozen. Desondanks konden we onze kleine voorsprong in de set niet vasthouden
en moesten we de eerste set uiteindelijk afgeven (23-25). VVH had, gedwongen
door blessures, gekozen voor een tactische variant waarin hun voorzitter-op-leeftijd
niet onverdienstelijk als passer-loper speelde. Telefonische afstemming vlak
voor de wedstrijd leerde dat onze eigen voorzitter wegens zijn verjaardag verhinderd
was om bij ons een vergelijkbare rol op zich te nemen. Met algemene stemmen
werd daarop besloten om dan Plan B maar uit de kast te trekken en gewoon een ‘nog-oudere-man-die-geen-voorzitter’
is op te stellen. En zo groeide Rik Straatman uit tot uitblinker aan EVV-zijde.
Zowel vanaf de buitenkant als via de ‘pipe’ deed hij zijn bijnaam, die we hier
niet kunnen noemen, eer aan. Omdat Herjan en Daan de passing inmiddels onder
controle hadden, wist Woutertje G., die het loop- en setwerk van Remco overnam,
zelfs nog een paar balletjes aan de frommelaars op midden te geven. Dat was te
veel voor de Harderwijkers en na onze afgetekende 25-12 overwinning in de tweede
set liet de supportsschare van VVH in De Sypel horen hoe oorverdovend stilte
kan klinken.

Met blij gemoed pakten we ook set drie (18-25), hoewel Peter
vond dat ons gemoed wat té blij werd. En dat zagen we in de vierde set dan ook terug.
Een voorsprong van 23-20 bracht een brede lach op onze gezichten, maar voor we
het wisten kwam VVH terug tot 23-23. Peter dacht erover om te wisselen, maar
door de blessures van Roberto Vermicelli en Gert-Jan waren de mogelijkheden daartoe
wat dun. Bovendien was Sjoerd arbitraal nauwelijks inzetbaar. Als tweede
scheidsrechter fungeerde namelijk de heer Hensbergen, die Sjoerd nog niet
heeft vergeven dat hij tegen Keistad met een zwart ondershirt aantrad, zónder
dit bij de arbiter te melden. Peter besloot op zeker te spelen en Sjoerd op de
bank te houden. Maar vanaf het eerste punt was niettemin duidelijk dat de
scheids besloten had een aantal relevante spelregels extra scherp toe te passen.
Nadat Daan de wedstrijdbal, die door een Harderwijkse krachtpatser de zaal uit was geslagen (kosten: € 2), uit de gang had opgevist, eiste de scheids terecht de
bal op om te controleren of Daantje niet stiekem een andere bal had gepakt. Voorts
is lof op zijn plaats voor het adequaat toezien op het aantal mensen bij de
line-up voor de sets en het verlaten van het speelveld op de juiste plek bij
een liberowissel. En voor de coulance om geen gele of rode kaarten te trekken
wanneer de spelers van beide ploegen hierbij in de fout gingen. Het besef dat
elke wedstrijd de scheidsrechters krijgt die hij verdient was bij VVH helaas
nog niet volledig doorgedrongen. Onnodig commentaar op de leiding leidde alsnog tot
een gele kaart voor nota bene de voorzitter van VVH. Geschokt door dit gebrek
aan respect voor de arbiters waren wij weer volledig bij de les en op 25-24
maakte Daan met een keurige duwbal een eind aan de wedstrijd. En aan het tweededivisieschap
van VVH.

Omdat Taurus tegen VCV maar twee punten pakte zijn we zelf
nu al veilig en kunnen we ons opmaken voor nog een seizoen in de tweede divisie.
En dat is maar goed ook, want bij de laatste thuiswedstrijd tegen Dy-Na-Mo
moeten we het volgende week stellen zonder de enige man die dit seizoen met
Heren 1 nog ongeslagen is: talent van elke week Jurjan Jansen. Rest ons nog om
Dames 3 en Heren 2 te feliciteren met de behaalde kampioenschappen en om
iedereen op te roepen om op 12 april vanaf 17.00 uur in Tiroler feestkleding,
plus bijpassende bierpul, de tribune in ’t Huiken te beklimmen om het seizoen gezamenlijk
in stijl af te sluiten.