De wegen van de Nevobo zijn ondoorgrondelijk. De ene periode is het (beker)competitie-programma zo vol dat trainingen erbij inschieten, de andere periode wordt er nauwelijks gevolleybald. Dat laatste was de afgelopen weken het geval voor Heren 1. Na de zwaar bevochten uitzege op Kangeroe hebben we het volleybal even gelaten voor wat het was en ons toegelegd op zaken die daar zijdelings mee te maken hebben. Dat doen we trouwens al enkele jaren. Waar de begeleidingsstaf voorheen het accent op het fysieke aspect legde (wie herinnert zich niet het blessuregevoelige boccia-avontuur van 2012, het riskante voltigeren op de levensgevaarlijke merrie Silva in 2013 of het cook-your-own-meal event in 2014?), had het de heren ditmaal behaagd om aandacht te besteden aan het mentale aspect.

Zaterdag 31 januari was het dan zover. Op het programma stond een heuse assertiviteitstraining!! Daan zag dat niet zitten en trok zich terug in z’n Alpenhutje, maar de rest toog welgemoed richting trainingslocatie. Dat bleek een zaaltje in Kampen, waar vroeger ook gevolleybald werd. Voor deze gelegenheid was de accommodatie weer in oude sferen opgetuigd.  Bij binnenkomst was een stel frisse Kamper knapen opzichtig met volleyballen in de weer. Dat zag er best gezellig uit. Maar eerst moest Henrico (onthoud die naam!) de startopdracht van de training vervullen: koffie bestellen. Dat bleek nog niet eenvoudig, want eerst moesten alle figuranten uit de vorige trainingsgroep bier hebben. Na een half uur konden we de koffie meenemen naar onze groepsruimte. Daar troffen wij een oudere heer, die zich voorstelde als begeleider  van de middag. Kroes kreeg een 6-je voor zijn optreden. De begeleider vertelde dat hij een volleybalwedstrijd ging simuleren, waarbij wij moesten laten zien hoe wij omgaan met teleurstellingen. Spontaan barstte Rik in huilen uit. Gert startte uit arren moede de Sneeuwwitte Bruidsjurk, waarop de begeleider de pijp aan Maarten gaf. Maarten hield de pijp net te dicht bij de brandmelder, waardoor de sprinkler aansprong. Nou, dat gaf me een bende….deze dag kon niet meer stuk!

Toen de kleedkamer gedweild was, togen wij richting veld. Daar werden we enthousiast onthaald door een tweetal als scheidsrechters vermomde acteurs, die ons door de basics van de cursus leidden: Hoe ga je om met je eigen falen? Wat doe je als je medespeler opzichtig staat te schutteren? Hoe verwerk je dat je tegenstander die dag een maatje te groot is? In de simulatie kwamen diverse praktijkvoorbeelden aan de orde. En het moet gezegd: alle mogelijke reacties werden getoond. Van gelatenheid tot ultieme woede, van choken tot absolute ontkenning^*. Toen de besnorde assistent-cursusleider de pressie wat opvoerde door een imaginaire voetfout te bestraffen, verwarde Robert assertiviteit zelfs met agressiviteit. Prachtig! De enige die onder alle druk koel bleef was ons aller Matthijsje. Hij zag het geheel vanaf de zijlijn aan, beoordeelde het als slappe hap en wachtte op een kans om de zaken eens goed op scherp te zetten.

Die kans kwam toen Peter besloot hem in te wisselen voor Rik, onze good-old nummer 9. Matthijs meldde zich bij de wedstrijdtafel en vroeg de wissel aan: ‘nummer 3 voor nummer 2’.  Met een stalen gezicht wenkte hij Rik uit het veld en nam diens plaats in. De sympathieke telster meende echter ‘nummer 2’ en niet ‘nummer 9’ te hebben verstaan en ook de besnorde vriend van Robert had dat verstaan. Die vond daarom dat Henrico het veld diende te ruimen en dat Rik mocht blijven staan. Consternatie alom, behalve bij Matthijs, want die kon het veld in. De gestrekte middelvinger van Henrico ontving hij dan ook met een brede glimlach.

Na de geslaagde training bedankten we de mensen uit Kampen voor hun medewerking aan deze leerzame dag en begaven ons naar de kantine. Daar bleek de training toch nog niet afgelopen, want nu stuurde de trainingsbegeleider een man gekleed in een iets te strak, geruit tafelkleedje op ons af, die elke vijf minuten een sterke oneliner over onze tafel liet rollen. Of eigenlijk, elke vijf minuten dezelfde sterke oneliner over tafel liet rollen. Nou ja, elke vijf minuten dezelfde oneliner over tafel liet rollen. Hmm, bij nader inzien liet-ie elke vijf minuten zijn totale vocabulaire over tafel rollen: ‘Botbekken!’. Gesterkt door de lessen van de middag lieten we ons ook hierdoor niet kisten en kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat we zelf wel lekker gespeeld hadden en klaar zijn voor de herstart van de competitie. En die competitie begint zaterdag weer met een thuiswedstrijd tegen Reflex uit – toeval bestaat niet – Kampen (!!). Das een erg goeie ploeg die in zijn laatste wedstrijd de nummer vier van de competitie met 4-0 van het veld geslagen heeft. We kunnen onze borst dus wel weer nat maken….

^* Het schrijven van lullige stukjes blijkt ook een effectieve vorm van omgaan met teleurstellingen…