Ten eerste: we gaan winnen zonder sorry te zeggen

Ten tweede: onze vaste schare toeschouwers is aanwezig.

Om met de tweede aanname te beginnen: ja hoor, Henriëtte en Marianne waren er!

Hiervoor hartelijk dank namens het hele team, applaudisseren naar de tribune is toch een beetje zielig als er niemand zit.

Maar hebben we gewonnen? De eerste plaats legt natuurlijk wat druk op. Gelukkig kunnen we deze vraag met JA beantwoorden. Een vrij eenvoudige 4-0.

En hoe ging het met sorry zeggen? Best goed eigenlijk.

In de uitwedstrijd hadden we nog volledig onnodig een set verloren, dat mocht ons thuis niet nog een keer overkomen.

Met Henoch en Lucas erbij als onze vaste invallers gingen we lekker los.

Het lukte om drie sets probleemloos de punten binnen te halen zonder een onnodige serie verliespunten.

In de vierde set kwamen we zowaar zo’n vijf punten achter te staan. Niets aan de hand, gewoon even een goede pass en op eigen kracht de achterstand inhalen en erop en erover.

Dat lukte goed en na een perfecte serviceserie van Jeroen werd hij op 24-14 uitgedaagd om zijn killing sprongservice te laten zien. In plaats van naar de tegenstander te kijken keek menigeen stiekem achterom om deze acrobatiek te aanschouwen.

Helaas, vol in het net. Dus mocht de tegenstander serveren en degene aan service dacht, dat kan ik ook. Het was hard maar ook ver uit en dus ook deze set binnengesleept met 25-15.

Snel door naar de derde helft. Onze tegenstander deed z’n best om die wel te winnen, maar dan kennen ze onze dames nog niet. Wij hebben het licht uitgedaan in ‘t Huiken.